Blogia

A cova do congro

Efecto Tetris

A minha amiga Ana chámao efecto Tetris : ás vezes os problemas caen, um e outro, no taboleiro da nosa vida, cada um coa súa forma caprichosa, creando um monte de preocupaçoms que medra e medra, sem encaixe, sem aparente soluçom.

Pero de súpeto, cando as filas están a ponto de chegar arriba de todo : um rectangulinho rosa. Caen catro filas. Os bloques soltos de arriba encaixan justo nos ocos de abaixo, e, sem saber cómo, clas-clas-clas, os bloques, os problemas, derrúbanse ums aos outros e van desaparecendo, coma um castelo de naipes que se desmorona, deixando um panorama limpo e optimista.

Sí Aninha : ás vezes pasa o efecto tetris. E, coma um vento de tempestade, déixanos nos oubidos o eco remoto dum trono, sulinhando o silencio.

Pantasmas

A soedade, coma qualquer sentimento, nom é umha plataforma, que é umha escaleira. Poderíamos ponher no escalón máis baixo, a soedade física, um pouco máis arriba, a soedade em companha de seres que nom som ninguén. Subindo um pouco, a soedade ante conhecidos que son apenas medio persoas, com historias, mais nom Historia. Máis arriba, a soedade com gente cercana, querida, conhecida, esa soedade metafísica, da conciencia, incapaz -completamente incapaz- de conhecer outra conciencia máis aló da aproximaçom mecánica da linguaxe, eses estériles intentos de se comunicar, esa frustraçom ante a imposibilidades de fazerse entender, máis aló dum sistema de signos demasiado concretos. Cecáis hai um ponto máis de soedade, a de aqueles –quase máquinas- que tenhen apenas consciencia de sí mesmos. Pero nom sei se o termo soedade -como sentimento- sería aplicável a este seres.
Pero eu nom quería falar da soedade metafísica, senóm desa que sentimos os que vivemos rodeados de pantasmas.
Num relato –creo lembrar- de Chesterton, um policía pedíalhe ao porteiro, que nom deixase pasar a ninguén ao edificio. Ás poucas horas, um home era asasinado num dos pisos. Perguntado polo policía, o porteiro insistía en que nom entrara ninguén. Pero ao pouco, chegaba o Padre Brown e solucionaba o misterio : dende logo que alguén entrara no edificio, pero ese alguén nom era ninguén, era umha pantasma, um deses seres que viven ó noso carón sem que sexamos apenas conscientes. Esto explicaba o Padre Brown : que o carteiro -coma tantos- pasaba completamente desapercibido como persoa, i entrara no edificio sem ser 'visto' polo porteiro.
Numha cidade vivimos rodeados de pantasmas : carteiros pantasma, porteiros pantasma, vicinhos pantasma, dependentes pantasma. Gente que vive ó noso redor, pero que nos é transparente ou –si acaso- som figuras carentes de profundidade, planas, bidimensionáis. O decorado da nosa vida, máis nom parte dela.
Nos sitios máis pequenos a cousa é diferente. Ata o carteiro é alguén. Lembro umha entrevista que lhe fixeran a Lluis Llach. Contaba que despóis de umha crise persoal, decidéu marchar a vivir a Porrera, o pobo da súa nai, tras 50 anos en Barcelona. E dicía que umha das cousas que máis notóu era ésta, e que el expresaba así : “Sales a la calle, dices ‘hola’, y es la María”.
Cando eu saio da casa, digo ‘hola’, i é umha pantasma.

De la importancia de llamarse Ernesto

Ernesto Cardenal (Epigramas) :

Todas las tardes paseaba
con su madre por la Landestrasse

Y en la esquina
de la Schmiedtor
todas las tardes

estaba Hitler
esperándola para verla pasar

Los taxis y los omnibus
iban llenos de besos

Y los novios alquilaban botes
en el Danubio.

Pero él no sabía
bailar. Nunca se atrevió
a hablarte

Después pasaba sin su madre
con un cadete.

Y después
no volvió a pasar.

De ahí más tarde
la Gestapo
la anexión de Austria,

La guerra mundial.

 

Ernesto Sábato (Heterodoxia) :

"Dice La Rochefoucauld que los defectos nacen de la exageración de las virtudes. Las virtudes de la mujer son su altruismo por la especie, su capacidad de sacrificio personal por los hijos y los hombres bajo su cuidado. Por eso mismo su mundo es concreto, pequeño, personal, vital. Pero de ahí a las pequeñeces, y, lo que es peor, a la pequeñez hay un paso; y al egoísmo de hormiga, al comadreo, al chismorreo pequeño, a los celos viscerales.

También el hombre se equivoca, pero al menos se equivoca haciendo una guerra mundial o un sistema filosófico."

Presas

   Fai moito, moito tempo, as tartarugas eran completamente distintas a como som agora : nom tinhan caparaçom e tinhan sempre moitísima presa. Eran, de feito, os animáis máis rápidos da criaçom. Elas nom sabían porqué, pero ían sempre correndo a todas partes. E, así como chegabam a um sítio, saían correndo cara um outro lugar. Tanta e tanta presa tinhan, que na súa carreira remataban chocando contra das árbores, as pedras, e outras tartarugas e animáis cós que se cruzaban. E a vezes facíanse realmente dano.

   Por iso um día, as tartarugas convocaron umha reunión de urgencia. Foron todas depresa ó claro do bosque (chocando no caminho com todas as árbores), e buscaron umha soluçom ao seu problema (umha soluçom rápida, porque tinhan moita presa). O caso é que, por unanimidade, decidiron pedirlhe á Nai Natureza que lhes dese algún tipo de protecóm contra os choques. Como todo o mundo sabe, a Nai Natureza durme nos nacimentos dos ríos, así que mandaron á máis veloz de todas as tartarugas a recorrer o río ata chegar á súa fonte. Cando a tartaruga chegóu, espertóu a Nai Natureza e expúsolhe a petiçom das tartarugas. E a Nai Natureza, que sempre é comprensiva com todas as criaturas, escoitóu o problema e accedéu á solicitude.

   Ao espertar o seguinte día, as tartarugas descobriron sorprendidas que tinhan todas um duro caparaçom que as protegía dos golpes. Deseguido botaron todas a correr encantadas, chocando coma sempre, pero satisfeitas porque nom sentíam a dor.  Estabam felices.

   Pero ao cabo dalgum tempo, as tartarugas déronse conta de que o caparaçom nom lhes permitía sentir algumhas cousas que antes lhes gostabam moito : os abraços, as caricias, incluso as cóxegas. Pouco a pouco, o malestar foi crecendo antre as tartarugas, ata que de novo deron en reunirse todas no claro do bosque. Aquelo do caparaçom já nom lhes chistaba nada. Así que acordaron enviar outra vez á tartaruga máis rápida a pedirlhe á Nai Natureza que lhes quitase o caparaçom, e lhes devolvese de novo a pel sensível que antes tinhan. A Nai Natureza escoitóu a queixa da tartaruga, e contestóu así :

   - Probes tartarugas. Sempre correndo e sempre com presa. Nom sodes felices com caparaçom coma tampouco antes o érades sem el. Só hai algo que podo fazer por vos : quitaréivos o caparaçom... pero só cando aprendades de novo o ritmo propio das cousas, cando saibades apreciar o sabor do mundo, o valor de tempo, cando vaiades tan despacio que voltedes a apreciar no seu as cousas e as criaturas que puxen junto com vos no mundo. Ata que nom consigades isto, nom vos quitaréi o caparaçom.

   E, dende entón, as tartarugas arrastran o caparaçom moi, moi despacio, tomándose o seu tempo para todo, sem presa, saboreando cada minuto que caminhan, despacio, moi despacio, na esperanza de que um día, a Nai Natureza, lhes quite ese caparaçom e poidan voltar a sentir as carícias, os bicos e as cóxegas.

Decisión

  - Se tiveras que elixir, quém serías : um Van Gogh ou um Alejandro Sanz?

  - Podesmo repetir? É que por esta orelha nom oio bem.

Consciencia

Fai um milhón de anos, um home espertóu, de súpeto, á consciencia. O primeiro que pensóu foi  "Cando me puxen sobre dúas patas, nom doéu tanto".

Filosofía de la historia

Cuando Paul Valéry escribió su Introduction à la méthode de Léonard Da Vinci no sabía nada de este personaje, según su propia confesión. No se puede negar que el sistema tiene sus ventajas : permite emitir la idea que se tiene sobre Leonardo con absoluta pureza, sin el embarazo que siempre suscita la realidad histórica -sucia, contingente, arbitraria, difícilmente sistematizable-. Por eso es normal que los escritores de biografías partan de una concepción apriorística y luego escarben un poco para encontrar los elementos que se ajusten a ella. Así se elaboran Colones que representan la Avaricia, o el Fanatismo de la Esfericidad de la Tierra, o el Espíritu Visionario, o la Generosidad de las Reinas.

  En el extremo opuesto se encuentran los profesores que sostienen la doctrina de los "hechos"; estimulados por diversas confesiones generosas, mantienen que el historiador debe atenerse humildemente a los hechos. Pero ¿cuáles? Imagino que ninguno de estos historiadores va a pretender atenerse a todos, ya que en ese caso habría que anotar, no sólo la cantidad exacta de ganado vacuno existente en Nínive en el momento de su destrucción, sino, también y con sumo cuidado, la posición de las patas y el estado de sus sistemas nerviosos.

  Si no se acepta este grandioso programa, es evidente que se deberá seleccionar los hechos y entonces viene lo divertido. Porque sucede que estos honestos profesores que hablan de objetividad se ven obligados a elegir entre los infinitos hechos y para elegir es necesario un criterio, y la palabra criterio es la tímida sinonimia de la palabra teoría. Con lo que no escribiremos la Historia, sino las Historias. Para una escuela será más importante señalar la aparición de la máquina de vapor; para otra, la rebelión de los hussitas.

  Consciente o inconscientemente, una historia está precedida de una filosofía de la historia; y en ese dilema, es preferilbe que está precedida de una filosofía consciente, pues de lo contrario le precederá una de pésima calidad. Así, los profesores que imaginan estar exentos de charlatanismo filosófico, poque se limitan a enumerar cañones y generales, simplemente profesan alguna confusa metafísica militarista de la historia.

Enerto Sábato. Heterodoxia.

Desejos

¿Sabes? Cando dúas gotas de choiva esvaran por um vidro, pídeslhe um desejo, e si as gotas se juntan, o desejo pódese cumplir [...] Eu onte estaba a mirar a choiva, e dúas gotas caían polo cristal moi cerca, i eu pedinlhe que voltaran de Noruega a minha nai e o meu irmao.

Xohan. 8 anos.

O segredo

Cando miro para atrás na minha vida, vejo que tiven tanta, tanta sorte.... e sem embargo nom acredito nela, nom confío nela. Seguramente ése seja o segredo.

Teoría do ponto gordo.

Os que sofremos a asignatura de debuxo técnico en Vigo, chamábamolo “teoría do ponto gordo”. Cando fazíamos um problema de geometría e as linhas nom se cruzabam onde debían, o debuxante marcaba a intersecçom cum “ponto o suficientemente grande” para abarcar o resultado desejado. Era o “ponto gordo”, um artificio que  conseguía que o universo perfecto da geometría e o real da linha de tinta chegaram a coincidir.
O “ponto gordo” pasóu entón a engrosar o ideario da nosa metafísica recreativa. Cando as cousas nom saían como um pensaba, falábamos do “ponto gordo”, como a expreçom de que o mundo platónico das ideas nom tem correspondencia na terra. Josep Pla ía um pouco máis aló, e afirmaba directamente que o ponto nom podía coincidir :
La desgràcia- ho repeteixo- no ens ataca ni ens deixa d´atacar; la naturalesa és indiferent. La desgràcia, simplement, existeix. Per això, en la concepció contrària, que acabo d´exposar, la desgràcia és literalment, inevitable i quan apareix, per la raó que sigui, l´excepció, la sort, la chance, el look, la seva presència ens inunda de llum inusitada i meravellosa, és una cosa que té la frescor de la sorpresa- és una propina. [...] Tens una salut relativa ? Propina! A la Neus, probablement li passarà l´enfado, no és la dona perfecta, però és la dona a la qual agrades, propina! Ton pare és una mena de pare- padrone, però això et permet de menjar seguit i fins i tot de fer alguna francesilla de tant en tant, propina ! Pot treballar en aquest bar i no et cal exposar a les calorades del migdia en un bancal de pereres, propina! Aquesta és la clau: tot el que tens de bo és una pura propina còsmica.“
Sí : levo varias semanas asfixiado. Pero hoxe é venres, o ponto gordo da semana : propina.

Eirís

Para tí, que compartiches comigo um prato de arroz no local dos Hare Krishna a sexta pasada, que conversaches comigo sobor do sentido do mundo, que escoitaches as minhas teimas o sábado, ponhendo hombreiro mol e hot-filhoas aos meus desvelos. A tí, a-m-i-g-o com todas as letras, que um día escrevestes : "Me levanté un domingo con mareos, la visión borrosa, una sensación extraña de que algo se escapaba de mi, tuve miedo, pánico, y todo se desencadenó. La debilidad y el miedo a morir, a dormir, como algo desconocido para mi, como es morirse, quizás lo asocié a dormir y no despertar, algo así como recordar a mi padre, mi único recuerdo con imagen de él, dormido-muerto. Vacío de sentimientos al verlo en su velatorio, mi madre me obligo a verlo yo no quería, no tenia claro cuales eran mis sentimientos por el, no lo sentí, entonces no sentí nada, ahora siento su ausencia, a veces no sé si porque debo sentirla o porque busco desesperadamente porqués a todo lo que me ocurre. Razonar que dormirse no es morirse parece algo sencillo, pero a mi padre lo sedaron para operarse y jamás despertó. Parece fácil no temer algo que es incierto y desconocido, como será la muerte, la diferencia entre ser y no ser, existir y ya no. No son respuestas lo que necesito [...]". Para tí, quero citar estas palavras -que nom som respostas- que Miguel Gila lhe presta a Gironella en 100 Españoles y Dios. Palavras que falan da saudade dos sentimentos que nom chegamos a sentir :

"Cuando niño, creía solamente en la muerte de los ancianos, no admitía la muerte de la gente joven. Cuando me explicaron porqué mi padre había muerto, con 22 años, me dijeron que Dios lo necesitaba a su lado. ¿Más que yo? ¿Para qué necesitaba Dios, que todo lo tenía, un sencillo carpintero de 22 años? Yo sí que lo necesitaba a mi lado, y lo necesitaba mi madre. La razón que me dieron entonces no me ha servido nunca. [...] Creo un poco en los muertos, en los seres queridos que se van. A veces, cuando la vida me duele, los recuerdo y hasta les hablo, particularmente a mi padre, y le pido que me ayude a resolver algún problema que me preocupa o me aclare alguna duda... aunque ahora yo sea 28 años mayor que él. "

Claudina

Claudina sae á porta apoiada num caxato de eucalipto. A estatura tan pequena, encorvada, a bata gris gastada, o pano negro na cabeza : a estampa da velha rural. Tem os olhos pequenos alá no fondo dumha ruga da cara, e sorrí -outra ruga- feliz ao me ver. Os beizos metidos para dentro da boca sen dentes nom me chegan á meixela ao me bicar. Na cocinha, que arrecende a lenha de carbalho, ponme ó día da vida da gente da zona. Nom conhezo a moitos, pero é um prazer escoitala, que nom se cansa de contar historias, vidas. Que ao panadeiro de Merza topóuno a mulher com outra "e claro, a mulher marchóulhe, e agora necesita alguén para atender a tenda". Que o seu filho Jose Luis e Pilar están separados, pero séguense a ver, “i eu nom sei, que están e nom están, e así 8 anos”. Que Isabel caeu da égoa -ainda que nom rompéu nada- e vendéuna. Que si Carme a viuda... aquí para um segundo e continúa con um certo tono de indignaçom "Ë que a chaman así : a viuda. Nom sei porqué, porque eu tamén sou viuda e a mín nunca mo chamaron.”. Pensa um pouco e segue  “Aquí, nas minas, hai moitas viudas, pero só a Carmen a chaman así : a viuda...". Parece preguntarse se hai que fazer algún mérito especial para merecer o título, pero tem máis historias : O zoquéiro de Merza... "bueno, agora já nom é zoqueiro, ainda que creo que a súa filha sí que fai cousas de coiro". Sí, dígolhe eu, Elena Ferro, que vende nas feiras...
Claudina podería falar durante horas. Gosta de estar acompanhada. Antes Yolanda pasaba alí moitas horas, porque os seus pais soían estar demasiado ocupados para estar com ela. Agora pasa cáseque todo o tempo soa.
Hoje Isabel levaráa ó cimiterio. “Catro anos e isto nom se pasa”, dirá Isabel. Claudina sacará do peto um pano para limpar as bágoas deses olhos tan claros. Despóis voltará á casa e lembrará a Yolanda que facía debuxos na cocinha, Yolanda que falaba dos eucaliptos, Yolanda que jogaba com Katuxa. E nom lembrará -como lembro eu- a Yolanda esmorecer no hospital.
Fai catro anos.

Camelias

Sempre penso Yolanda que um día irei a verte e tí nom estarás. Pasa o tempo o teu recordo é um eco cada día máis lonxano quém sabe se chegará um día en que diante desas flores que sempre te leva a abuela Isabel falaréi palavras baleiras -já só para mín- e nom teréi resposta. Nom quero Yoli que chegue ese día porque o día que o teu recordo nom estea en mín presente como para falarme ese dia tí estarás menos viva i eu estaréi um pouco máis morto. Que a memoria é umha forma de herencia Yolanda iso ensinástesmo tí.

Chovía este sábado Yoli tí tinhas coma sempre o gesto que a alegría dibuxara na túa face o día que te conhecín ese gesto que quería ser um sorriso e nom se atrevía por vergonza de quem nom foi invitada á casa da felicidade. Porque nom tinhas idade para vestir de princesa fazer a primeira comunión eras moi nova pero é que ao melhor nom chegabas Yoli e nom chegabas. Ese sorriso que eu gardo 6 anos despóis envolto sem abrir nesa foto aínda nom puiden.

Levéite rosas Yoli a rapaza dixera que nom había pero ao final sobraron dum ramo de noiva brancas frescas alí ficaron baixo o granizo afogadas derrotadas como mín. E máis dúas camelias da horta a reventar de tan rosa a camelia aguanta a chuvia penséi ou ao milhor nom penséi nada só leveinas para tí.

E marchéi coa cabeza baixa coma sempre impotente e culpável polo caminho topéi a Tamara qué grande está e máis á abuela Isabel que ían á igrexa seica había um funeral. Porque a vida segue pese a todo Yolanda. E a morte, tamén.

Vila-Verde

Fora, no campo
longe de todo o pó e ruido da cidade
está
Vilaverde

Pasóu moito tempo
dende que vín por derradeira vez a igrexa có campanario
alá, en Vilaverde.
Alí foi onde conhecím a umha rapaza chamada Margarida
E biquéina baixo o velho carbalho.
Ainda que eu amaba a Margarida, busquéi a fama
E así, eu marchéi de Vilaverde

Boto de menos Vilaverde
e toda a gente sinxela
Boto de menos Vilaverde
A igrexa, o reloxio, o campanario
Boto de menos o rocío pola manhá, o aire fresco, a escola dos domingos.

Agora, todas as casas
son raras antigüedades
que os turistas americáns devecen por ver.
Fan fotos e din "Meu Deus
Nom é umha vista preciosa?"

E Margarida casóu com Tomás, o tendeiro
e agora tenhen umha tenda

Boto de menos Vilaverde
e toda a gente sinxela
Boto de menos Vilaverde
A igrexa, o reloxio, o campanario
Boto de menos o rocío pola manhá, o aire fresco, a escola dos domingos.

Voltaréi aló
e veréi a Margarida
e tomaremos té, e riremos
e falaremos de Vilaverde
Riremos e falaremos de Vilaverde.

O tempo (para Eugénio)

"[...] ahora que sé que su fluir no cura las heridas, aunque mate a menudo la sensación aguda de dolor"

Jenaro Taléns. Cinco formas de terminar agosto

Tempo (I)

O tempo nem dá nem quita raçoms. Pero é um maestro inventándoas.

Verdade cuántica

  - Pero si la verdad no existe ¿qué podemos creer? ¿Cómo debemos guiarnos?

  - Tú ves la luz porque tus ojos son sensibles a las partículas que la componen. Sin embargo, los físicos dicen que la luz no está compuesta por partículas. Ni por ondas. Y que el receptor transforma inevitablemente esa extraña realidad, cambiándola. El que conoce algo, sólo conoce una parte. El que no conoce, sabe más.

Julia Olivier (El ratón y la nube)

Sonoridade

Na parada de metro de Nuevos Ministerios hai un músico que toca o clarinete magníficamente. Nestas tardes doces do inverno é um verdadeiro prazer sair á rúa e sentirse agasalhado com umha raiola de sol e as notas que saen do instrumento sem aparente esforzo, coma um pequeno torrente sonoro. Parecera que o home nom respira, que a melodía sae dum fol sem fondo, soave, acentuando apenas umha nota, sem aspaventos. Entro no metro. Tamén hai músicos. Na entrada hai un rapaz alto que ainda que canta cançoms de Silvio Rodriguez, tem o bó gosto de nom gastar Ojalá ou Unicornio, e recita  "soy feliz/ soy un hombre feliz/ y quiero que me perdonen/ por este día/ los muertos de mi felicidad". No intercambio de Alonso Martínez hai -sempre- no descanso de dúas escaleiras mecánicas, un guitarrista que, de tanto repetir "Sultans of swing" já lhe sae bordado. Eu gostaría parar um día e dizerlhe que mude de cançom, polo seu bem. Máis abaixo, no pasilho, un tipo está limpando un trombón de varas. Nom me detenho a esperar que toque i é umha mágoa, porque cós ecos do túnel tinha que soar moi bem. Chego a Gran Vía e alí hai sempre algum trompetista jazz. Nom séi cómo se organizarán porque sempre hai algúm distinto, pero habitualmente bebop, cumha trompeta rápida, e um acompanhamento a contrapunto. Baixo por Gran Vía ata Preciados. Alí está o negro com gabán, gorra, e um perfecto gesto New Orleans, que, sem folgos o probe, esboza no saxo a melodía "When de saints go marching in" durante um segundo, e a continuaçom, buscando á gente coa mirada, sinala o pano no chao reclamando umha moeda.

No Círculo de bellas artes, a conferencia é de música, pero de música morta, contada sem entusiasmo por un crítico renombrado. Tan lonxe de Luca Chiantore que, fai quince días, nos deixóu a todos contagiados do seu entusiasmo polos desconhecidos músicos prerrománticos.

Ó sair, dou umha volta polas rúas do barrio das letras. Deixándome levar, chego a umha rúa ampla, encerrada entre edificios velhos, pola que nom pasa ninguén. Ao fondo um home toca umha flauta travesera. Achégome a escoitalo. No chan tem umha gorra na que brila umha solitaria moeda de 20 céntimos. Estamos sós na rúa, i está a tocar umha preciosa melodía de vivaldi. Cando remata, dou en preguntarlhe cómo é que toca precisamente alí, por onde nom pasa ninguén. "Es que aquí es donde mejor resuena la flauta", dime.  Qué razón tem!. Boto umha moeda, e sento no chan, intentando nom romper, coa minha presença, a impresionante sonoridade da rúa deserta.

Verdade

O problema nom é que haja gente que se cré em posseçom da verdade. O problema é creermos que existe a verdade.

Química

Um día de baixa. Dor de estómago, diarreas, vómitos. Umha gastroenterite típica. Eu quero pensar que por umha gripe, polo frío, e nom polo que comín a fin de semana na Ilha. Sempre dixen que o día que umha ostra me sente mal, será um dos días máis tristes da minha vida. Pola manhá, cando decidín que nom ía trabalhar, cáseque me puxen nervioso pola cantidade de cousas que podería aproveitar para fazer. Despóis a realidade é máis simple : as colas da Seguridade Social, umha peli despóis de comer, e limpar um pouco a casa. E já está o día botado. Pero a noite foi outra cousa. Que as migranhas me vinhan com ardor de estómago era algo conhecido, pero que o efeito era bidirecional, foi para min umha novidade. Comezóu coma umha forte dor de cabeza, pero penséi que o sono a vencería. Ás 3 da manhá estaba a vomitar maldecindo a capacidade humana de consciencia da dor. Neses momentos um nom é human, nom pode pensar : é um animal que sente dor. I é entón, no medio desa dor, desa desesperaçom, cando um se da conta da fragilidade da consciencia, que se bate en retirada.

Cós vómitos a dor adoita desaparecer. Pero onte apenas tinha no estómago nada que vomitar. Có esforzo, o sabor amargo da bilis acaba inundando a boca, e um sabe que o esforzo é inútil. A dor remite um pouco, pero segue ahí. Entón, "química somos y en química te convertirás", probo cum Nolotil que, antes de chegar ó estómago, já me está a calmar, cecáis os vómitos funcionaron pese a tudo.

O bó da migranha é que nom deixa resaca, e pola manhá tudo parece um pesadelo que desaparecéu en canto deixóu de ser presente.

Hoje síntome human outra vez. Pero nom hai coma umhas boas migranhas para olvidar existencialismo, animismo i metafísica, e lembrarnos que nom somos máis que química.