Pantasmas
A soedade, coma qualquer sentimento, nom é umha plataforma, que é umha escaleira. Poderíamos ponher no escalón máis baixo, a soedade física, um pouco máis arriba, a soedade em companha de seres que nom som ninguén. Subindo um pouco, a soedade ante conhecidos que son apenas medio persoas, com historias, mais nom Historia. Máis arriba, a soedade com gente cercana, querida, conhecida, esa soedade metafísica, da conciencia, incapaz -completamente incapaz- de conhecer outra conciencia máis aló da aproximaçom mecánica da linguaxe, eses estériles intentos de se comunicar, esa frustraçom ante a imposibilidades de fazerse entender, máis aló dum sistema de signos demasiado concretos. Cecáis hai um ponto máis de soedade, a de aqueles –quase máquinas- que tenhen apenas consciencia de sí mesmos. Pero nom sei se o termo soedade -como sentimento- sería aplicável a este seres.
Pero eu nom quería falar da soedade metafísica, senóm desa que sentimos os que vivemos rodeados de pantasmas.
Num relato –creo lembrar- de Chesterton, um policía pedíalhe ao porteiro, que nom deixase pasar a ninguén ao edificio. Ás poucas horas, um home era asasinado num dos pisos. Perguntado polo policía, o porteiro insistía en que nom entrara ninguén. Pero ao pouco, chegaba o Padre Brown e solucionaba o misterio : dende logo que alguén entrara no edificio, pero ese alguén nom era ninguén, era umha pantasma, um deses seres que viven ó noso carón sem que sexamos apenas conscientes. Esto explicaba o Padre Brown : que o carteiro -coma tantos- pasaba completamente desapercibido como persoa, i entrara no edificio sem ser 'visto' polo porteiro.
Numha cidade vivimos rodeados de pantasmas : carteiros pantasma, porteiros pantasma, vicinhos pantasma, dependentes pantasma. Gente que vive ó noso redor, pero que nos é transparente ou –si acaso- som figuras carentes de profundidade, planas, bidimensionáis. O decorado da nosa vida, máis nom parte dela.
Nos sitios máis pequenos a cousa é diferente. Ata o carteiro é alguén. Lembro umha entrevista que lhe fixeran a Lluis Llach. Contaba que despóis de umha crise persoal, decidéu marchar a vivir a Porrera, o pobo da súa nai, tras 50 anos en Barcelona. E dicía que umha das cousas que máis notóu era ésta, e que el expresaba así : “Sales a la calle, dices ‘hola’, y es la María”.
Cando eu saio da casa, digo ‘hola’, i é umha pantasma.
Pero eu nom quería falar da soedade metafísica, senóm desa que sentimos os que vivemos rodeados de pantasmas.
Num relato –creo lembrar- de Chesterton, um policía pedíalhe ao porteiro, que nom deixase pasar a ninguén ao edificio. Ás poucas horas, um home era asasinado num dos pisos. Perguntado polo policía, o porteiro insistía en que nom entrara ninguén. Pero ao pouco, chegaba o Padre Brown e solucionaba o misterio : dende logo que alguén entrara no edificio, pero ese alguén nom era ninguén, era umha pantasma, um deses seres que viven ó noso carón sem que sexamos apenas conscientes. Esto explicaba o Padre Brown : que o carteiro -coma tantos- pasaba completamente desapercibido como persoa, i entrara no edificio sem ser 'visto' polo porteiro.
Numha cidade vivimos rodeados de pantasmas : carteiros pantasma, porteiros pantasma, vicinhos pantasma, dependentes pantasma. Gente que vive ó noso redor, pero que nos é transparente ou –si acaso- som figuras carentes de profundidade, planas, bidimensionáis. O decorado da nosa vida, máis nom parte dela.
Nos sitios máis pequenos a cousa é diferente. Ata o carteiro é alguén. Lembro umha entrevista que lhe fixeran a Lluis Llach. Contaba que despóis de umha crise persoal, decidéu marchar a vivir a Porrera, o pobo da súa nai, tras 50 anos en Barcelona. E dicía que umha das cousas que máis notóu era ésta, e que el expresaba así : “Sales a la calle, dices ‘hola’, y es la María”.
Cando eu saio da casa, digo ‘hola’, i é umha pantasma.
2 comentarios
Milton -
Joder, hace unos miles de años corríamos por el campo con un oso cavernario detrás con más hambre que nosotros, y ahí no pensábamos: \"q infeliz soy, estoy solo\" coño!! sólo corríamos, y cuando por fín llenábamos el buche a la sombra de una conífera pensábamos: \"pero que feliz que soy\" duraba poco, claro, como ahora.
Es decir, no hemos terminado de evolucionar, sólo somos un paso intermedio, y no tenemos remedio, a todos nosotros con todos nuestros genes primitivos nos toca sufrir,y esperar a que por fin nuestros descendientes por fin, un día, evolucionen y consigamos la utopía, la compañía perfecta, la felicidad, el trabajo que nos realice, etc etc etc...
Mientras tanto, señores, suspiremos por eliminar la soledad, pero será en vano.
tío Pepin -
-¡Bon jour! (é unha pantasma cosmopolita, coma toda pantasma, claro).
O tema da soedade é o tema do noso tempo (un tempo que, literariamente, podería empezar no escribinte Bartleby, por exemplo, e seguir por Kafka, por Beckett, etc.).