Camelias

Sempre penso Yolanda que um día irei a verte e tí nom estarás. Pasa o tempo o teu recordo é um eco cada día máis lonxano quém sabe se chegará um día en que diante desas flores que sempre te leva a abuela Isabel falaréi palavras baleiras -já só para mín- e nom teréi resposta. Nom quero Yoli que chegue ese día porque o día que o teu recordo nom estea en mín presente como para falarme ese dia tí estarás menos viva i eu estaréi um pouco máis morto. Que a memoria é umha forma de herencia Yolanda iso ensinástesmo tí.

Chovía este sábado Yoli tí tinhas coma sempre o gesto que a alegría dibuxara na túa face o día que te conhecín ese gesto que quería ser um sorriso e nom se atrevía por vergonza de quem nom foi invitada á casa da felicidade. Porque nom tinhas idade para vestir de princesa fazer a primeira comunión eras moi nova pero é que ao melhor nom chegabas Yoli e nom chegabas. Ese sorriso que eu gardo 6 anos despóis envolto sem abrir nesa foto aínda nom puiden.

Levéite rosas Yoli a rapaza dixera que nom había pero ao final sobraron dum ramo de noiva brancas frescas alí ficaron baixo o granizo afogadas derrotadas como mín. E máis dúas camelias da horta a reventar de tan rosa a camelia aguanta a chuvia penséi ou ao milhor nom penséi nada só leveinas para tí.

E marchéi coa cabeza baixa coma sempre impotente e culpável polo caminho topéi a Tamara qué grande está e máis á abuela Isabel que ían á igrexa seica había um funeral. Porque a vida segue pese a todo Yolanda. E a morte, tamén.