Resacas
O venres sentíame bem diante dumha botelha de Mencía. Demasiado bem.
Despóis vem a resaca.
O venres sentíame bem diante dumha botelha de Mencía. Demasiado bem.
Despóis vem a resaca.
Claudina sae á porta apoiada num caxato de eucalipto. A estatura tan pequena, encorvada, a bata gris gastada, o pano negro na cabeza : a estampa da velha rural. Tem os olhos pequenos alá no fondo dumha ruga da cara, e sorrí -outra ruga- feliz ao me ver. Os beizos metidos para dentro da boca sen dentes nom me chegan á meixela ao me bicar. Na cocinha, que arrecende a lenha de carbalho, ponme ó día da vida da gente da zona. Nom conhezo a moitos, pero é um prazer escoitala, que nom se cansa de contar historias, vidas. Que ao panadeiro de Merza topóuno a mulher com outra "e claro, a mulher marchóulhe, e agora necesita alguén para atender a tenda". Que o seu filho Jose Luis e Pilar están separados, pero séguense a ver, “i eu nom sei, que están e nom están, e así 8 anos”. Que Isabel caeu da égoa -ainda que nom rompéu nada- e vendéuna. Que si Carme a viuda... aquí para um segundo e continúa con um certo tono de indignaçom "Ë que a chaman así : a viuda. Nom sei porqué, porque eu tamén sou viuda e a mín nunca mo chamaron.”. Pensa um pouco e segue “Aquí, nas minas, hai moitas viudas, pero só a Carmen a chaman así : a viuda...". Parece preguntarse se hai que fazer algún mérito especial para merecer o título, pero tem máis historias : O zoquéiro de Merza... "bueno, agora já nom é zoqueiro, ainda que creo que a súa filha sí que fai cousas de coiro". Sí, dígolhe eu, Elena Ferro, que vende nas feiras...
Claudina podería falar durante horas. Gosta de estar acompanhada. Antes Yolanda pasaba alí moitas horas, porque os seus pais soían estar demasiado ocupados para estar com ela. Agora pasa cáseque todo o tempo soa.
Hoje Isabel levaráa ó cimiterio. “Catro anos e isto nom se pasa”, dirá Isabel. Claudina sacará do peto um pano para limpar as bágoas deses olhos tan claros. Despóis voltará á casa e lembrará a Yolanda que facía debuxos na cocinha, Yolanda que falaba dos eucaliptos, Yolanda que jogaba com Katuxa. E nom lembrará -como lembro eu- a Yolanda esmorecer no hospital.
Fai catro anos.
Sempre penso Yolanda que um día irei a verte e tí nom estarás. Pasa o tempo o teu recordo é um eco cada día máis lonxano quém sabe se chegará um día en que diante desas flores que sempre te leva a abuela Isabel falaréi palavras baleiras -já só para mín- e nom teréi resposta. Nom quero Yoli que chegue ese día porque o día que o teu recordo nom estea en mín presente como para falarme ese dia tí estarás menos viva i eu estaréi um pouco máis morto. Que a memoria é umha forma de herencia Yolanda iso ensinástesmo tí.
Chovía este sábado Yoli tí tinhas coma sempre o gesto que a alegría dibuxara na túa face o día que te conhecín ese gesto que quería ser um sorriso e nom se atrevía por vergonza de quem nom foi invitada á casa da felicidade. Porque nom tinhas idade para vestir de princesa fazer a primeira comunión eras moi nova pero é que ao melhor nom chegabas Yoli e nom chegabas. Ese sorriso que eu gardo 6 anos despóis envolto sem abrir nesa foto aínda nom puiden.
Levéite rosas Yoli a rapaza dixera que nom había pero ao final sobraron dum ramo de noiva brancas frescas alí ficaron baixo o granizo afogadas derrotadas como mín. E máis dúas camelias da horta a reventar de tan rosa a camelia aguanta a chuvia penséi ou ao milhor nom penséi nada só leveinas para tí.
E marchéi coa cabeza baixa coma sempre impotente e culpável polo caminho topéi a Tamara qué grande está e máis á abuela Isabel que ían á igrexa seica había um funeral. Porque a vida segue pese a todo Yolanda. E a morte, tamén.