Claudina

Claudina sae á porta apoiada num caxato de eucalipto. A estatura tan pequena, encorvada, a bata gris gastada, o pano negro na cabeza : a estampa da velha rural. Tem os olhos pequenos alá no fondo dumha ruga da cara, e sorrí -outra ruga- feliz ao me ver. Os beizos metidos para dentro da boca sen dentes nom me chegan á meixela ao me bicar. Na cocinha, que arrecende a lenha de carbalho, ponme ó día da vida da gente da zona. Nom conhezo a moitos, pero é um prazer escoitala, que nom se cansa de contar historias, vidas. Que ao panadeiro de Merza topóuno a mulher com outra "e claro, a mulher marchóulhe, e agora necesita alguén para atender a tenda". Que o seu filho Jose Luis e Pilar están separados, pero séguense a ver, “i eu nom sei, que están e nom están, e así 8 anos”. Que Isabel caeu da égoa -ainda que nom rompéu nada- e vendéuna. Que si Carme a viuda... aquí para um segundo e continúa con um certo tono de indignaçom "Ë que a chaman así : a viuda. Nom sei porqué, porque eu tamén sou viuda e a mín nunca mo chamaron.”. Pensa um pouco e segue  “Aquí, nas minas, hai moitas viudas, pero só a Carmen a chaman así : a viuda...". Parece preguntarse se hai que fazer algún mérito especial para merecer o título, pero tem máis historias : O zoquéiro de Merza... "bueno, agora já nom é zoqueiro, ainda que creo que a súa filha sí que fai cousas de coiro". Sí, dígolhe eu, Elena Ferro, que vende nas feiras...
Claudina podería falar durante horas. Gosta de estar acompanhada. Antes Yolanda pasaba alí moitas horas, porque os seus pais soían estar demasiado ocupados para estar com ela. Agora pasa cáseque todo o tempo soa.
Hoje Isabel levaráa ó cimiterio. “Catro anos e isto nom se pasa”, dirá Isabel. Claudina sacará do peto um pano para limpar as bágoas deses olhos tan claros. Despóis voltará á casa e lembrará a Yolanda que facía debuxos na cocinha, Yolanda que falaba dos eucaliptos, Yolanda que jogaba com Katuxa. E nom lembrará -como lembro eu- a Yolanda esmorecer no hospital.
Fai catro anos.