Blogia
A cova do congro

Sonoridade

Na parada de metro de Nuevos Ministerios hai un músico que toca o clarinete magníficamente. Nestas tardes doces do inverno é um verdadeiro prazer sair á rúa e sentirse agasalhado com umha raiola de sol e as notas que saen do instrumento sem aparente esforzo, coma um pequeno torrente sonoro. Parecera que o home nom respira, que a melodía sae dum fol sem fondo, soave, acentuando apenas umha nota, sem aspaventos. Entro no metro. Tamén hai músicos. Na entrada hai un rapaz alto que ainda que canta cançoms de Silvio Rodriguez, tem o bó gosto de nom gastar Ojalá ou Unicornio, e recita  "soy feliz/ soy un hombre feliz/ y quiero que me perdonen/ por este día/ los muertos de mi felicidad". No intercambio de Alonso Martínez hai -sempre- no descanso de dúas escaleiras mecánicas, un guitarrista que, de tanto repetir "Sultans of swing" já lhe sae bordado. Eu gostaría parar um día e dizerlhe que mude de cançom, polo seu bem. Máis abaixo, no pasilho, un tipo está limpando un trombón de varas. Nom me detenho a esperar que toque i é umha mágoa, porque cós ecos do túnel tinha que soar moi bem. Chego a Gran Vía e alí hai sempre algum trompetista jazz. Nom séi cómo se organizarán porque sempre hai algúm distinto, pero habitualmente bebop, cumha trompeta rápida, e um acompanhamento a contrapunto. Baixo por Gran Vía ata Preciados. Alí está o negro com gabán, gorra, e um perfecto gesto New Orleans, que, sem folgos o probe, esboza no saxo a melodía "When de saints go marching in" durante um segundo, e a continuaçom, buscando á gente coa mirada, sinala o pano no chao reclamando umha moeda.

No Círculo de bellas artes, a conferencia é de música, pero de música morta, contada sem entusiasmo por un crítico renombrado. Tan lonxe de Luca Chiantore que, fai quince días, nos deixóu a todos contagiados do seu entusiasmo polos desconhecidos músicos prerrománticos.

Ó sair, dou umha volta polas rúas do barrio das letras. Deixándome levar, chego a umha rúa ampla, encerrada entre edificios velhos, pola que nom pasa ninguén. Ao fondo um home toca umha flauta travesera. Achégome a escoitalo. No chan tem umha gorra na que brila umha solitaria moeda de 20 céntimos. Estamos sós na rúa, i está a tocar umha preciosa melodía de vivaldi. Cando remata, dou en preguntarlhe cómo é que toca precisamente alí, por onde nom pasa ninguén. "Es que aquí es donde mejor resuena la flauta", dime.  Qué razón tem!. Boto umha moeda, e sento no chan, intentando nom romper, coa minha presença, a impresionante sonoridade da rúa deserta.

2 comentarios

alguien que pasaba por aqui -

Hola,
No sé si leerás una respuesta a un mensaje tan antiguo, pero tengo que intentarlo, porque alguna extraña marea internáutica me ha empujado hasta tu página, y hasta este pequeño cuento, del que, aunque te sorprenda, entiendo mucho. La forma de describir las músicas del metro me animaban a continuar leyendo, y piensa que es un piropo en esta sociedad de sobreinformación en la que nos cansamos tras leer dos líneas. Pero, sin duda el momento más sorprendente llegó cuando citas la conferencia de Luca en el círculo. Yo estuve alli, de casualidad, ya que ya no vivo en Madrid, pero quise ir porque le conozco,y sabía que valia la pena.
Extraña coincidencia la nuestra. Nos hemos visto una vez, a fin de cuentas la sala era pequeña, pero sin conocernos...

Marga -

Precioso