Marea baixa

xá para sempre derrotados

  O congro é um morto. Um de eses mortos de Poe ou Lovecraft que, sem a forza da vida, nom é quém de falar máis que cando alguén pousa os séus beizos nos del, e insufla um longo soplo nos séus pulmóns. Umha respiraçom artificial.

  Vai para dous anos que a Srta. Adler soplóu. Ese ar, ao sair, provocóu umhas palavras : a cova do congro. Os folgos, -como aponta o Tío Pepín- agótanse.

  O congro está morto. Sempre estivo morto.

  A cova fica aquí. Descansando en paz.

Diglosias (crónica do mascarado)

Teño un compañeiro de traballo que nacéu na Pobra do Caramiñal i emigróu aos tres anos a EEUU. Fala un castellano traducido do inglés con acento galego la mar de curioso. E veño observando que, cando fala por teléfono en inglés eleva o tono moito máis que cando fala castelán. Aínda non lle oín falar galego.

Amigos

Tenho a sorte de ter um amigo que me escreve para avisar de que, cara ó sudeste, hai hoje umhas nubes brancas perfectamente perfiladas contra o ceo azul, "de esas que te hacen amar el planeta en que vivimos". As nubes, certamente, merecen a pena, e a mín, som estes correos os que me fan amar o planeta en que vivo.

A onda

Sempre se me olvida que eu tampouco estou na onda....

Visibilidade

Google Analytics é umha ferramenta que, ademáis de informarme de que a gente chega a esta cova buscando cousas tam bizarras como "definición de rutina", "sinonimo de asujetar" ou "anciáns follando", ajúdame a me sentir acompanhado ao "ver" algúns dos visitantes.

E verte, Mo, na casa de Tata.

Ilha-do

Trouxen hoje, para escoitar no trabalho, dous discos : “Al final de este viaje” de Silvio Rodriguez e máis “Kaido” (O caminho do mar) de Himekami. Seguramente nom seja casualidade que os dous falen da viage. Pero o de Silvio é umha viage occidental, porque fala da ‘final da viage’, que, para o home occidental é o importante : chegar a algures. A viage é umha especie de fastidio que um tem que pasar para chegar onde quere estar. Um estuda para rematar a carreira e trabalhar. E trabalha para ter cartos ao chegar a casa. E vai a casa para descansar. E descansa para ir a trabalhar. O sentido de umha acçom é a acçom seguinte. A nosa herdanza occidental : o católico vive para ir ao ceo.
Para o home oriental isto é um sinsentido. Para o oriental, o que importa é a viage : o caminho. O japonés está cheo de palavras que falan do caminho (‘do’), moitas das cais som actividades convertidas en formas de vida : ju-do (caminho da flexibilidade), taekwon-do (caminho do pé e do punho), kendo (caminho da espada), zendo (caminho do zen). O oriental nom pensa en ‘chegar a ser’ um mestre da súa disciplina, senom estar no caminho marcado por ela, e nom chegar nunca.
Ía eu pensando nisto, porque o Kaido, o caminho do mar, é o meu caminho. Um caminho que pasóu por Lalín, sem deixar de ser um caminho de mar. Que anda a pasar por Madrid, sem deixar de ser um caminho de mar. Que pasará por mil desertos : sem deixar de ser um caminho de mar.

Coma o de aquel Odiseo que fixo de Itaca-Do toda a súa vida. Ninguén o expresóu milhor que Kavafis :

Leva sempre na túa alma a idea de Itaca
chegar alí é o teu destino
pero nom fagas o caminho com presa,
será milhor que dure moitos anos
e que chegues já velho á pequena Ilha
rico de tanto ganhado no caminho.
Nom esperes que Itaca che enriqueza
Itaca já che condecéu umha fermosa viage
sem ela, nom houberas partido
pero nom tem máis que che ofrecer.
Se a topas probe, Itaca nom te enganóu :
Sendo velho, com tanta experiencia
saberás sem dúbida o que significan as itacas.

Luz

Cando trabalhaba en Lalín tinha um despacho com umha enorme fiestra. No medio daquela carbalheira na que estaban as oficinas da empresa nunca entraba demasiada luz, i eu tinha sempre as persianas levantadas, e así vía eo senhor Colmenero pasar coa carretilha de esterco, a Espinho aparcar cando vinha de tomar um tróspiro, e as folhas dos carbalhos verdecer ou caer ó chan.

Cando vinhen a Madrid tudo cambeou. Nom tiven máis despacho, e as oficinas tinhan longas fiestras, pero sempre estaban as persianas baixadas, como se o sol ou a visión do exterior molestaran ao trabalhador. A iluminaçom artificial daba umha sensaçom de ilocalidade e intemporalidade, e cecáis iso é o que se perseguía. Estiven en varias oficinas : tudas iguais.

Agora, no novo trabalho, tenho um despacho, que comparto com um triste companheiro. Dá a umha esquina do edificio, polo que a metade das paredes som vidro. Ata hoje nom fun consciente de que, coma sempre, as persianas estabam baixadas. Esta tarde, á volta da comida, aproveitando que estaba só, viréi um pouco o mando da veneciana. Nom quero que se note, pero están a entrar umhas raiolas de sol.

A cara de Casiopeia, iluminada, parece um sorriso.

Casiopeia muda de casa

Moitos sabedes da minha esquizofrenia. Esa é a causa desde silencio que já vai para um mes. O mascarado anda a cambear de trabalho, monopoliza o tempo, o pensamento, e nom hai forma de sacar a cabeza desta cova na que me escondo. Pero ainda que nom me vístedes este tempo, eu sí que vos vim, e debo dizer que alegróu, senhorita Adler, a súa insistencia diaria en visitar esta humilde cova.

Tenho frente a mín a Casiopeia, a tartaruga de alabastro que Lola me trouxo de Oaxaca, e que me mira de reolho, dicíndome sempre que despacio, que o único que se consegue correndo é deixarse atrás a um mesmo . E iso foi o que me sucedéu, fiquéi atrás, incapaz de alcanzarme, de chegarme a esa velocidade das cousas onde nom funciona o pensamento, onde tudo está programado, onde a liberdade é prisioneira da necesidá. Pero já está a parar. Já me espera. Casiopeia, ao meu carón, mírame e sorrí. Na nova casa.

Como dizía o Reixa : estamos en guerra, pero hai que reflexioar.

Folgas

A minha alma está en folga de saudade ata que o meu corpo nom aceite levala de novo ó mar.

Etimologías

Descobrím fai tempo, por Eduardo Galeano a etimología da palavra 'recordar' : do latino re-cordis, voltar ao coraçom. Algum[ha] filólog@ leitor[a] podería dizerme a etimología de 'lembrar'?

Simple curiosidade

25 abril

Recibo no móvil umha mensage do meu irmán. Só dí "SEMPRE". Ao principio nom asocio, cousas da distancia. Despóis sí.

Seguramente a revoluçom dos caravéis é um acontecimento que está mitificado. Sem dúbida foi umha jornada que tivo máis de derrumbe do que de demoliçom. Pero eu sempre envexaréi a um povo que foi quém de ser protagonista no seu cambeo de régime. Que foi capaz de demostrar quém é o que máis ordena. Que foi capaz de demostrar que se poden conquerir cousas sem necesidade de violencia. Sinto envexa porque nós nom fomos capaces de tanto. Nós tivemos que agardar a que a natureza fixera aquelo que nós nom puidemos. E tivemos que aturar um cambeo de régime tutelado polos baróns do antigo. E umha transiçoms desenhada polos arquitectos do franquismo. Para chegar a um régime que nom é monárquico, pero tampouco republicano. Que nom é centralista, pero tampouco federal. Com umha Constituçom de repartéu dereitos coa mesma alegría que inoperancia tivo á hora de facelos realidade. E así nos vai.

  A revoluçom dos caravéis. Era eu moi novo, e nom podo sentir saudade. 

  E dame por pensar no que sentiría o meu pai o día, único día, en que o vim chorar. Era um día de fevreiro, de hai cáseque 20 anos. Foi o día que morreu O Zeca, que fixera esta cançom :

Grândola, vila morena
Terra da fraternidade,
O povo é quem mais ordena
Dentro de ti, ó cidade.

Dentro de ti, ó cidade
O povo é quem mais ordena,
Terra da fraternidade
Grândola, vila morena.

Em cada esquina um amigo
Em cada rosto igualdade,
Grândola, vila morena
Terra da fraternidade.

Terra da fraternidade
Grândola, vila morena
Em cada rosto igualdade
O povo é quem mais ordena.

À sombra duma azinheira
Que já não sabia a idade
Jurei ter por companheira
Grândola a tua vontade.

Grândola a tua vontade
Jurei ter por companheira,
À sombra duma azinheira
Que já não sabia a idade.

Time goes by

Vía Microsiervos conhezo esta página onde se pode calcular o número de días que hai entre dúas datas. Por suposto calculo os días dende o meu nacimento : 13.051 ata o de hoje. Estas cousas fan pensar, nom no velho que um poida ser (que tamén), senom en :

a) Cántos de estos días (cada um coa súa historia) lembro

b) Cántos valeron a pena.

c) Cántos aproveitéi de verdade

d) Cántos repetiría.

 As respostas :

a) Pouquísimos

b) Ainda menos

c) Tende a cero

d) 13.051

O caminho do Tao

Hai gente que busca as respostas aos seus problemas en diferentes livros sagrados. Moitos católicos abren a Biblia buscando umha pasaxe que lhe resulte iluminadora para o seu devir quotidián. En La prueba del laberinto, Sánchez Dragó contaba que adoitaba abrir o I Ching ó azar, interpretando o eventual hexagrama como resposta ou orientaçom á umha situaçom complexa. Jodorovsky -e outros- usa de igoal jeito o tarot.
Eu estaba onte agobiado, tentando estirar o día, estudando música á umha e media da manhá. Fixen um descanso, e colhín -sem ningumha intençom- um dos livros que tinha diante : o Tao Te King. Abrino por umha página qualquera, e lín :

   Por el estudio se acumula día a día.
   Por el Tao se disminuye día a día.
   Disminuyendo cada vez más
   se llega a la no-acción.
   Por la no-acción
   nada se deja sin hacer.
   El mundo siempre se ha ganado sin acción.
   La acción no es suficiente para ganar el mundo.

Decidín seguir o conselho. Toméi o caminho da nom-acçom, pero com intençoms máis modestas que ganhar um mundo : apenas ganhar a cama e descansar um pouco.

Teoría do ponto gordo.

Os que sofremos a asignatura de debuxo técnico en Vigo, chamábamolo “teoría do ponto gordo”. Cando fazíamos um problema de geometría e as linhas nom se cruzabam onde debían, o debuxante marcaba a intersecçom cum “ponto o suficientemente grande” para abarcar o resultado desejado. Era o “ponto gordo”, um artificio que  conseguía que o universo perfecto da geometría e o real da linha de tinta chegaram a coincidir.
O “ponto gordo” pasóu entón a engrosar o ideario da nosa metafísica recreativa. Cando as cousas nom saían como um pensaba, falábamos do “ponto gordo”, como a expreçom de que o mundo platónico das ideas nom tem correspondencia na terra. Josep Pla ía um pouco máis aló, e afirmaba directamente que o ponto nom podía coincidir :
“La desgràcia- ho repeteixo- no ens ataca ni ens deixa d´atacar; la naturalesa és indiferent. La desgràcia, simplement, existeix. Per això, en la concepció contrària, que acabo d´exposar, la desgràcia és literalment, inevitable i quan apareix, per la raó que sigui, l´excepció, la sort, la chance, el look, la seva presència ens inunda de llum inusitada i meravellosa, és una cosa que té la frescor de la sorpresa- és una propina. [...] Tens una salut relativa ? Propina! A la Neus, probablement li passarà l´enfado, no és la dona perfecta, però és la dona a la qual agrades, propina! Ton pare és una mena de pare- padrone, però això et permet de menjar seguit i fins i tot de fer alguna francesilla de tant en tant, propina ! Pot treballar en aquest bar i no et cal exposar a les calorades del migdia en un bancal de pereres, propina! Aquesta és la clau: tot el que tens de bo és una pura propina còsmica.“
Sí : levo varias semanas asfixiado. Pero hoxe é venres, o ponto gordo da semana : propina.

Eirís

Para tí, que compartiches comigo um prato de arroz no local dos Hare Krishna a sexta pasada, que conversaches comigo sobor do sentido do mundo, que escoitaches as minhas teimas o sábado, ponhendo hombreiro mol e hot-filhoas aos meus desvelos. A tí, a-m-i-g-o com todas as letras, que um día escrevestes : "Me levanté un domingo con mareos, la visión borrosa, una sensación extraña de que algo se escapaba de mi, tuve miedo, pánico, y todo se desencadenó. La debilidad y el miedo a morir, a dormir, como algo desconocido para mi, como es morirse, quizás lo asocié a dormir y no despertar, algo así como recordar a mi padre, mi único recuerdo con imagen de él, dormido-muerto. Vacío de sentimientos al verlo en su velatorio, mi madre me obligo a verlo yo no quería, no tenia claro cuales eran mis sentimientos por el, no lo sentí, entonces no sentí nada, ahora siento su ausencia, a veces no sé si porque debo sentirla o porque busco desesperadamente porqués a todo lo que me ocurre. Razonar que dormirse no es morirse parece algo sencillo, pero a mi padre lo sedaron para operarse y jamás despertó. Parece fácil no temer algo que es incierto y desconocido, como será la muerte, la diferencia entre ser y no ser, existir y ya no. No son respuestas lo que necesito [...]". Para tí, quero citar estas palavras -que nom som respostas- que Miguel Gila lhe presta a Gironella en 100 Españoles y Dios. Palavras que falan da saudade dos sentimentos que nom chegamos a sentir :

"Cuando niño, creía solamente en la muerte de los ancianos, no admitía la muerte de la gente joven. Cuando me explicaron porqué mi padre había muerto, con 22 años, me dijeron que Dios lo necesitaba a su lado. ¿Más que yo? ¿Para qué necesitaba Dios, que todo lo tenía, un sencillo carpintero de 22 años? Yo sí que lo necesitaba a mi lado, y lo necesitaba mi madre. La razón que me dieron entonces no me ha servido nunca. [...] Creo un poco en los muertos, en los seres queridos que se van. A veces, cuando la vida me duele, los recuerdo y hasta les hablo, particularmente a mi padre, y le pido que me ayude a resolver algún problema que me preocupa o me aclare alguna duda... aunque ahora yo sea 28 años mayor que él. "

Sonoridade

Na parada de metro de Nuevos Ministerios hai un músico que toca o clarinete magníficamente. Nestas tardes doces do inverno é um verdadeiro prazer sair á rúa e sentirse agasalhado com umha raiola de sol e as notas que saen do instrumento sem aparente esforzo, coma um pequeno torrente sonoro. Parecera que o home nom respira, que a melodía sae dum fol sem fondo, soave, acentuando apenas umha nota, sem aspaventos. Entro no metro. Tamén hai músicos. Na entrada hai un rapaz alto que ainda que canta cançoms de Silvio Rodriguez, tem o bó gosto de nom gastar Ojalá ou Unicornio, e recita  "soy feliz/ soy un hombre feliz/ y quiero que me perdonen/ por este día/ los muertos de mi felicidad". No intercambio de Alonso Martínez hai -sempre- no descanso de dúas escaleiras mecánicas, un guitarrista que, de tanto repetir "Sultans of swing" já lhe sae bordado. Eu gostaría parar um día e dizerlhe que mude de cançom, polo seu bem. Máis abaixo, no pasilho, un tipo está limpando un trombón de varas. Nom me detenho a esperar que toque i é umha mágoa, porque cós ecos do túnel tinha que soar moi bem. Chego a Gran Vía e alí hai sempre algum trompetista jazz. Nom séi cómo se organizarán porque sempre hai algúm distinto, pero habitualmente bebop, cumha trompeta rápida, e um acompanhamento a contrapunto. Baixo por Gran Vía ata Preciados. Alí está o negro com gabán, gorra, e um perfecto gesto New Orleans, que, sem folgos o probe, esboza no saxo a melodía "When de saints go marching in" durante um segundo, e a continuaçom, buscando á gente coa mirada, sinala o pano no chao reclamando umha moeda.

No Círculo de bellas artes, a conferencia é de música, pero de música morta, contada sem entusiasmo por un crítico renombrado. Tan lonxe de Luca Chiantore que, fai quince días, nos deixóu a todos contagiados do seu entusiasmo polos desconhecidos músicos prerrománticos.

Ó sair, dou umha volta polas rúas do barrio das letras. Deixándome levar, chego a umha rúa ampla, encerrada entre edificios velhos, pola que nom pasa ninguén. Ao fondo um home toca umha flauta travesera. Achégome a escoitalo. No chan tem umha gorra na que brila umha solitaria moeda de 20 céntimos. Estamos sós na rúa, i está a tocar umha preciosa melodía de vivaldi. Cando remata, dou en preguntarlhe cómo é que toca precisamente alí, por onde nom pasa ninguén. "Es que aquí es donde mejor resuena la flauta", dime.  Qué razón tem!. Boto umha moeda, e sento no chan, intentando nom romper, coa minha presença, a impresionante sonoridade da rúa deserta.

Química

Um día de baixa. Dor de estómago, diarreas, vómitos. Umha gastroenterite típica. Eu quero pensar que por umha gripe, polo frío, e nom polo que comín a fin de semana na Ilha. Sempre dixen que o día que umha ostra me sente mal, será um dos días máis tristes da minha vida. Pola manhá, cando decidín que nom ía trabalhar, cáseque me puxen nervioso pola cantidade de cousas que podería aproveitar para fazer. Despóis a realidade é máis simple : as colas da Seguridade Social, umha peli despóis de comer, e limpar um pouco a casa. E já está o día botado. Pero a noite foi outra cousa. Que as migranhas me vinhan com ardor de estómago era algo conhecido, pero que o efeito era bidirecional, foi para min umha novidade. Comezóu coma umha forte dor de cabeza, pero penséi que o sono a vencería. Ás 3 da manhá estaba a vomitar maldecindo a capacidade humana de consciencia da dor. Neses momentos um nom é human, nom pode pensar : é um animal que sente dor. I é entón, no medio desa dor, desa desesperaçom, cando um se da conta da fragilidade da consciencia, que se bate en retirada.

Cós vómitos a dor adoita desaparecer. Pero onte apenas tinha no estómago nada que vomitar. Có esforzo, o sabor amargo da bilis acaba inundando a boca, e um sabe que o esforzo é inútil. A dor remite um pouco, pero segue ahí. Entón, "química somos y en química te convertirás", probo cum Nolotil que, antes de chegar ó estómago, já me está a calmar, cecáis os vómitos funcionaron pese a tudo.

O bó da migranha é que nom deixa resaca, e pola manhá tudo parece um pesadelo que desaparecéu en canto deixóu de ser presente.

Hoje síntome human outra vez. Pero nom hai coma umhas boas migranhas para olvidar existencialismo, animismo i metafísica, e lembrarnos que nom somos máis que química.

Apunte político

Só um pequeno apunte de actualidade política : nom parece lógico que si se transferen competencias ás comunidades, tamén se transferan os políticos que as manexa[rá]n? A presencia nas cortes estatáis de grupos que buscan a independencia da súa nazón do estado español é umha mostra de sanidade democrática, pero, nom é um pouco absurdo que se transferan competencias a umha comunidade e os séus políticos sigan a ter um forte peso na política de um país que é cada vez máis alheo? Ponho por ejemplo : se Catalunya recaudase um 90% dos seus impostos, só tería um peso no estado espanhol dum 10% (do que tinha antes), entón : qué sentido tem a súa presenza en igoaldade de condiçoms num parlamento que administra os cartos -principalmente- das outras comunidades?

Vaia por diante que nom fago nengumha valoraçom do statut. Puntualizo ésto porque, despóis de ler o texto, sóame um pouco a "esos putos catalanes que se vayan a su tierra". Nada máis longe da minha intençom, ainda que, vaia por detrás, que penso que o statut vai deixar a Galiza numha situaçom bem incómoda.

Absurdos

Fai demasiado tempo que nom fago nada absurdo. Ameazo, máis nom saio da rutina. Últimamente levo umha vida tam ordeada, que me pregunto se val a pena, se é umha vida ou qué é. A minha nai dí que me ve moi bem, moi centrado : mal sinal. Porque nom estou centrado en mín, que nunca souben qué sería, senón num mundo que fixo um oco para me ponher.

E véxome baixando pola escaleira de Argullol : "De la sensación al pensamiento, del pensamiento a la palabra, de la palabra a la acción, y al final no sabemos ni lo que hacemos ni lo que sentimos", eu, que sempre fun do vaivén de Girondo :

                        Yo   no   se   nada
                        Tu  no  sabes  nada
                        Ud.  no  sabe  nada
                        Ellos no saben nada
                        Ellas no saben nada
                        Uds.  no saben nada
                     Nosotros no sabemos nada
         La desorientación de mi generación tiene su expli-
         cación en la dirección de nuestra educación,  cuya
         idealización de la acción,  era  -­sin discusión!-
                una mistificación, en contradicción
                 con nuestra  propensión a la me-
                  ditación, a la contemplación y
                   a la masturbación. (Gutural,
                      lo más guturalmente que
                       se pueda).   Creo que
                        creo en lo que creo
                         que no creo.Y creo
                          que no creo en lo
                          que creo que creo
                      "Cantar   de   las   ranas"
                    ­Y     ­Y    ¿A ¿A   ­Y      ­Y
                   su     ba    ll¡ llí     su      ba
                  bo     jo    es     es    bo      jo
                 las    las   tá?      tá?      las     las
                es     es    ­A             ­A       es      es
               ca     ca    qu¡             cá     ca       ca
              le     le    no                  no     le        le
            ras    ras    es                   es    ras     ras
           arri   aba     ta                     tá      arri     aba
         ba!... jo!...   !...                        !...     ba!...   jo!...

"Y subo las escaleras arriba, y abajo las escaleras abajo" cántos anos esa frase foi umha guía para mín. Cánto tempo sem pensar nela : agora caminho calmo e subo en ascensor.

"Demasiado corpóreo,
limitado,
compacto.

Tendré que abrir los poros
y disgregarme un poco.

No digo demasiado."

A image que acompanha a estes versos : Oliverio (nom Darío Grandinetti : Oliverio), num semáforo de Bos Aires, gabán negro, mirada para adentro, a man estendida, a pidir.

Tudo comezóu, agora que o penso, num cine. "El lado oscuro del corazón, 2". Como na película, a poesía ficara atrás, na primeira parte.

Certo desconcerto tranquilo. "Quiero entrar en esta casa sin puertas ni ventanas en la que estoy recluido. Necesito rescatarme"

Para-avalanchas

Deve facer moitos anos, Marga, porque lembro que a conversa tinha lugar na Ponte Nova, de volta do instituto. Era umha de aquelas ideais estranhas que eu tinha na cabeza, e que daba en contarte, quer por ver se tí me comprendías, quer por te impresionar. Estábate a dizer, máis ou menos, que me ponhía de mal humor o feito de me ponher de bom humor a primavera. O que eu quería dizer, Marga, era que pensaba que os méus sentimentos tenhen que ser consecuencia dumha caste de orde interna, e nom de algo tan arbitrario coma a metereología. Producíame, daquela, esa aparente contradicçom, umha inquietude, umha desagradável sensaçom de nom ser dono dos méus pensamentos e sentimentos.

Claro, um, có tempo, descobre que está contínuamente a cambear de humor por cousas tan arbitrárias... Agora mesmo, estóu a escrever inmerso numha estranha melancolía, provocada polo para-avalanchas, de Calamaro.  Se escoito Campanades a morts, invádeme a tristeza-rabia-impotencia, así, por esa orde. Cando escoito o final de Glósóli, sinto a liberaçom dum peso que desconhecía. No metro, cada día, sinto a agresividade provocada pola acumulaçom de persoas estranhas pegadas a mín. E cando me encerro no méu trastero, só, rodeado de caixas, umha mesa e ums cuadernos, sinto a tranquilidade de nom sentir nada.

O amigo Cabañas pensa que pode ser sem estar, quero dizer que pensa que podería liberar a mente, darlhe umha existença, sem o séu corpo. Eu penso que nom, ainda que só seja porque sem esas sensaçoms tan arbitrárias, esa mente livre sería, en realidade, umha outra persoa.

Eu o sábado tinha 38.5 de febre. Estaba na casa, entre umha manta de lá e umha manta eléctrica. Objectivamente debía de ter calor. Sem embargo, sentíame xeado, i estaba a tremar de frío. Cómo vou confiar nos meus sentimentos se ata algo tan sinxelo e objectivo coma a evaluaçom da temperatura externa pode estar tam errado?

En Menorca, disque hai a tasa de suicidios máis alta de Espanha polo vento. Contaba Plá que o garbí ("el vent del garbí m’enerva") pon nerviosos aos habitantes do Ampurdán dende a época dos mouros. Din que na Galiza somos calados e nostálgicos pola chúvia. Disque en Andalucía som tan alegres polo sol e a bonanza do clima. Os nórdicos son trabalhadores polo frío. E os caribenhos lacazáns pola calor.

Se iso é certo, os culpáveis da globalizaçom, da uniformidade de carácter que se vai formando no mundo, nom van ser tanto a televisión, Internet, nem as fábricas chinas, senón a calefacçom, o aire acondicionado, as aspirinas.