xá para sempre derrotados
O congro é um morto. Um de eses mortos de Poe ou Lovecraft que, sem a forza da vida, nom é quém de falar máis que cando alguén pousa os séus beizos nos del, e insufla um longo soplo nos séus pulmóns. Umha respiraçom artificial.
Vai para dous anos que a Srta. Adler soplóu. Ese ar, ao sair, provocóu umhas palavras : a cova do congro. Os folgos, -como aponta o Tío Pepín- agótanse.
O congro está morto. Sempre estivo morto.
A cova fica aquí. Descansando en paz.
Vai para dous anos que a Srta. Adler soplóu. Ese ar, ao sair, provocóu umhas palavras : a cova do congro. Os folgos, -como aponta o Tío Pepín- agótanse.
O congro está morto. Sempre estivo morto.
A cova fica aquí. Descansando en paz.
5 comentarios
julio -
Y, cuando terminen, otra vez a mirar nubes. Que es lo nuestro.
tío Pepin -
El tiña o acougo da morte (o congro)
[...]
Os versos son de María do Cebreiro (as parénteses son miñas)
Quen sabe do futuro? Toda a miña literatura redúcese a unha palabra: obrigado (valorar a ambigüidade).
i.a. -
tío Pepin -
Bohumil Hrabal, 'La pequeña ciudad donde el tiempo se detuvo'.
L.Q.B. -
Que pena... Sabes que escrevias cousas bonitas (e com bonitas nom quero dizer só bonitas), sabe-lo tu e os que te lemos. :( Que pena.
E agora quê? Deixas-nos assi? Coas saudades? Agora vamos ter que ler a Pessoa! Ou a Cortázar ou ver aquele filme.
Volta, anda...