Blogia
A cova do congro

Casiopeia muda de casa

Moitos sabedes da minha esquizofrenia. Esa é a causa desde silencio que já vai para um mes. O mascarado anda a cambear de trabalho, monopoliza o tempo, o pensamento, e nom hai forma de sacar a cabeza desta cova na que me escondo. Pero ainda que nom me vístedes este tempo, eu sí que vos vim, e debo dizer que alegróu, senhorita Adler, a súa insistencia diaria en visitar esta humilde cova.

Tenho frente a mín a Casiopeia, a tartaruga de alabastro que Lola me trouxo de Oaxaca, e que me mira de reolho, dicíndome sempre que despacio, que o único que se consegue correndo é deixarse atrás a um mesmo . E iso foi o que me sucedéu, fiquéi atrás, incapaz de alcanzarme, de chegarme a esa velocidade das cousas onde nom funciona o pensamento, onde tudo está programado, onde a liberdade é prisioneira da necesidá. Pero já está a parar. Já me espera. Casiopeia, ao meu carón, mírame e sorrí. Na nova casa.

Como dizía o Reixa : estamos en guerra, pero hai que reflexioar.

0 comentarios