Azanza díxome umha vez que en Las Palmas nom hai estaçoms, que sempre é vran, e que por iso o tempo pasa sem que um se dea conta "de repente llevas 10 años aquí. Es como una trampa". En Madrid hai estaçoms, pero só a metade: vran e inverno. I eu gosto tanto dos otonhos... Penso que Javitxu tem razón, e deve ser certo o efecto : o tempo aquí tarda o doble en pasar. "De repente, eu levo 6 anos aquí" Penso nisto mestras planifico a viaxe de esta fin de semana a Galiza. Como cada dúas semanas. É a consigna
Facía anos, Mo, que nom sonhaba contigo. Esta noite sonhéi. No meu sonho, Mo, aparecías com 20 anos (agora tes 30) e lucías igoalinha, cos teus incisivos (tí chamávalos paletas) separados (nom puxeras corrector), que tanto me gostavan, que tanto odiavas, adornando o teu sorriso. Ainda que no meu sonho, Mo, estavas triste. I eu consolábate. Porque rematara a relaçom com Pablo. I eu pensava -no sonho- que era estranho que o deixárades porque Elena acabava de casar, e os pais de Pablo fóranvos ver (dende Asturias) facía pouco. Que o deixárades así, de repente. E pensava, Mo, que cecáis discutírades por mor deles, e que, nas parelhas, é perigoso falar das respectivas familias. Nese punto eu despertéi (por iso lembro o sonho) pensando qué pouco cambearas, Mo, qué bonita, qué igoalinha estabas. Excepto naquela forma que tinhas de me namorar.
Facía anos, Mo, que nom sonhaba contigo. Esta noite sonhéi. No meu sonho, Mo, aparecías com 20 anos (agora tes 30) e lucías igoalinha, cos teus incisivos (tí chamávalos paletas) separados (nom puxeras corrector), que tanto me gostavan, que tanto odiavas, adornando o teu sorriso. Ainda que no meu sonho, Mo, estavas triste. I eu consolábate. Porque rematara a relaçom com Pablo. I eu pensava -no sonho- que era estranho que o deixárades porque Elena acabava de casar, e os pais de Pablo fóranvos ver (dende Asturias) facía pouco. Que o deixárades así, de repente. E pensava, Mo, que cecáis discutírades por mor deles, e que, nas parelhas, é perigoso falar das respectivas familias. Nese punto eu despertéi (por iso lembro o sonho) pensando qué pouco cambearas, Mo, qué bonita, qué igoalinha estabas. Excepto naquela forma que tinhas de me namorar.
Na sexta ligo con Jorge para comer. Ó sair do metro em Callao, a súa estampa de 140 kilos de músculo metidos num áspero traxe de motorista negro, escudrinhando a multitude coa mirada entornada, buscándome, resulta atemorizadora. Venzo o medo e baixamos ó japotalego. Ante un magnífico prato de sushi falamos de esferas de Dyson, estabilidade, velas solares, e da minha escasa habilidade para resolver integráis com cambeo de variables. Despóis falamos dos respectivos trabalhos, as mulheres, e demáis fatigas da vida. A visita á FNAC deriva o tema de conversa ós procesos cognitivos. Num ambente distendido, dou en criticar, entre golpes na mesa (¡protesto señoría : especulativo!), as ideas mecanicistas da mente, qualquer intento de reducir o pensamento á algoritmia, por moi paralela e desconhecida que seja. Son tremendamente agradáveis estas conversas nas que o proceso generativo da mente nom se ve entorpecido polo, geralmente máis eficiente proceso crítico de forma que um fala, inventa e especula sem conto. Nas fronteiras da ciencia, ambos paramos na aduana, e pagamos peaxe das mercancías que, de contrabando, tentamos colar. Ó final rematamos falando das ideias de outro contrabandista, James L. Oxford, sobre a teoría da mente e o universo. Querería falar máis do tema, pero o meu conhecimento é moi limitado. Avergonhado por tirar a pedra e esconder a man, retírome discretamente. Pese ó cansanzo, ainda ligo con Manu para ir a Ikea (¡cómo me gustaría desear todas estas cosas que no necesito!), e merco um pequeno estante para o sinte. Chego á casa canso, sem forzas. Pero aínda ven Anita, que lhe acaba de lembrar ó cunhado que é un cornudo, e pensa que é melhor desaparecer um tempo da casa. Fica a durmir, e son as dúas da manhá.
Hai quem dí que os sonhos son lembranzas do futuro. Tamén din que son construcçoms da mente consciente cando -nom desconectada completamente- observa os trabalhos de limpeza do subconsciente. Hai quem dí que os sonhos son metáforas das cousas sucedidas (ou desejadas) no día. Pode ser, pero é que eu, esta noite, sonhéi umha metáfora. Tristemente vergonhante, vouna contar : Num contexto claramente sexual, umha mulher, num autobús, contávame que se deitara com Florentino Pérez, e falávame do seu membro (viril enténdese) : "É coma o Real Madrid : grande, pero nom mete goles)"
Hai quem dí que os sonhos son lembranzas do futuro. Tamén din que son construcçoms da mente consciente cando -nom desconectada completamente- observa os trabalhos de limpeza do subconsciente. Hai quem dí que os sonhos son metáforas das cousas sucedidas (ou desejadas) no día. Pode ser, pero é que eu, esta noite, sonhéi umha metáfora. Tristemente vergonhante, vouna contar : Num contexto claramente sexual, umha mulher, num autobús, contávame que se deitara com Florentino Pérez, e falávame do seu membro (viril enténdese) : "É coma o Real Madrid : grande, pero nom mete goles)"
Comeza fazer frío. O termómetro marca 20 graus dentro da casa. Tardo máis do necesario en escolher garabata. Saio có tempo justo. Na entrada do metro, um rapaz negro infórmame de que No hay problema sin solución, que o gran mago africano tem remedio para tudo : dende umhas migranhas a um mal de amores. A volta ó cole nótase no metro. Vai abarrotado. Desgóstame esta situaçom porque nom topo umha parede na que me apoiar, e tenho que agarrarme á barra para nom cair. A barra, que está suja de toda a gente que tuse nas maos. Hoje volto levar um livro. Repaso (agora em catalán) El quadern gris. - Vós, si tinguéssiu diners, també escrieuríeu? - Sí, també escriuria... Potser escriuria més. Moito gosto dese ton nostálgico das derradeiras páginas do quadern, a narración deses días que seguramente Pla vivéu con preocupaçom, e lembróu na vellez com nostálgia, cando, despóis de adicar a vida enteira ó periodismo, reescrivía as páginas do diario nas que narra cómo Quim Borralleras o introducía, por pura necesidade, nese mal ofici. En Gregorio Marañón ábrese a porta tras de mín. Apenas hai sítio, pero um home de traje consegue apretarse á minha esquerda levando da man a um pequeno com baby de colegio. Á minha dereita, mirándome com desconfianza, comprobando a imposibilidade de achegarse ó pai, entróu outro neno, seguramente o irmán, ums dous anos maior, tamén com baby. Sempre me sorprenden os cachos de conversa escoitadas ó aire, que, fora de contexto, semelhan sem sentido. O pai está a lhe contar ó pequeno, duns catro anos : - ... y este arma puede disparar hasta 7 balas por segundo Nom podo mirar, así que nom sei se lhe está a ensinar um arma ou qué. - y tiene un cargador de 20 cartuchos Agora vejo ó neno, que mira dende abaixo, coma se estivera num abismo - así que necesita 3 segundos para vaciar el cargador O neno da dereita tenta chegarse ó irmán, seguramente para saber tamén o das balas - ... hay otras armas, más pequeñas, que tienen un cargador de 50 cartuchos, más dos en la recámara : 52 en total Nuevos Ministerios. A porta volta abrirse e fico sem saber se o pai está a preparar ós nenos para a selva ou a educalos nas matemáticas. Subo os catro tramos de escaleira e, tras esquivar ós repartidores dos periódicos gratuitos, saio por fin á rúa. Chego ó trabalho, acendo o ordenador, e tento escrever a aventura vivida, como facía um antigo companheiro, o advogado que escrevía no trabalho novelas e relatos das súas viages.
Os venres, en Nuevos Ministerios, crúzome coa gente que volta das vacaçoms. Parece ser que os venres é o día de volta dos 9 días/7 noites. A gente que vem da linha 8, a do aeroporto, entra no metro com umha expreçom sombría, com o sol do caribe aínda nos olhos, miran á parelha com resignaçom, e tócanse as rastas que fixeron no pelo numha praia de Santo Domingo para se lembrar de que estiveron alí. Sentan enriba das maletas, cansos polo voo e o cambeo horario, já de volta. Algúns aínda tenhen forza para sacar a cámara digital e mirar fotos ("Y al final nos olvidamos de sacarle la foto a la habitación del hotel!"). Moitos tenhen cara de que, agora que voltaron, a viage nom pagava a pena. Pero tenhen que desemular, entrenar sorisos, e lembrar os detalhes a contar : "aguas cristalinas... un hotel estupendo...". No fondo, nom sabem para qué foron. A forza de velos, semelhan todos iguais. Esconden a decepçom detrás dum enorme sorriso. Baixo comer ó japotalego, e volto cometer o erro (despistado que é um) de pedir mesa na zona de nom fumadores. Tenho observado que, nos restaurantes japoneses, só se fala de dúas cousas : do trabalho (sempre numha agencia de publicidade, cine, teatro, televisión) ou de comida japonesa. Este segundo tema, que aborrezo profundamente ("Cuidado con el wassabi que es muy fuerte"), fálase principalmente na zona de nom fumadores. Na de fumadores sempre hai grupos, comidas de negocios, com conversas interesantísimas. Eu sempre como só, e por iso aprezo que na mesa do lado os creativos de J&B lhe contem á directora de Neo2 que vam fazer umha festa de Nightology num barco, e que Neo2 podería sacar umha reportage enteira sobor do tema coa excusa de, por ejemplo, "Las formas de vivir la noche". Compensa a molestia do fume. Despóis vou á FNAC, comprobar que seguen sem baixar o prezo das pelis de Romher. ¿Cómo podem seguir cobrando 17.90 por pelis de fai 35 anos?. Paseo pola zona verde e merco, sí, o disco da progreçom espectral na portada. Marcho para casa, e mentras configuro o mezclador, e soldo cables e conectores, escoito o disco. Um prazer que vai sendo menos desconhecido. Grazas.
Onte decidín deixar de ler no metro. Ilhándome só consego sentirme máis extranho, máis alheo. Nom ten sentido. Hai que convivir. Así observo á gente. Primeiro : doume conta de que nom consego clasificar á maioría, sobre todo no vran. No inverno é sinxelo : os de garabata van trabalhar á oficina, os que levan zapatos velhos trabalhan en obras, os joves ván á clase, e os velhos van ó médico. Moi pouca gente fica fora. Pero no vran, todo o mundo se parece (mesmo eu). Tem o metro algo alineante e macabro : ese ser igoal, caminhar igoal, coa mesma presa e velocidade, na mesma direcçom, com gente que nom tem nada en común. Parécese aos atascos. Num campo de futbol, um concerto de U2, umha praza de touros, hai multitudes que se apretan, pero um ten que sentir necesariamente simpatía polo que tem ó lado, porque comparte umha afición común que os convirte en companheiros e os distingue do resto do mundo. Pero no metro, ¿qué comparto eu com esta senhora gorda con bigote que me aplasta?. Cada vez que saio do vagón, no medio da corrente de gente, como se fósemos todos ó mesmo sitio, á mesma cousa, fágome esta reflexión. Hoje vóltome fixar no que se lé no metro. Dan Brown leva todo o ano ganhando por goleada. Ata fai ums 6 meses, o Código da Vinci era (cálculo persoal) a lectura dun 50% de persoas. Despóis, foi sendo sustituido, pouco a pouco, por Ángeles y Demonios, e agora La conspiración. Vese, de tódolos jeitos, que foi perdendo adeptos. Pero a agradável sorpresa, é que Harry Potter volta ganhar terreo. En concreto hoje, ganhóu por 4 a 2 a Dan Brown. Vou escoitando música. O pai de Pedro grabóume ums discos de jazz que comezo a conhecer e gosto moito de escoitar. Hoje tenho a Adrian Iaies nas orelhas. Dulce piano. Onte, cando paseava pola Gran Vía, levava a Suso Vaamonde, e o sentimento saíame da pel, e creía que en calquera momento alguén me pararía para dizerme "tú eres gallego, verdad? : por la expresión". Nunca conhecín ó Suso que, sem embargo, vivéu na casa dos méus pais en Hamburgo, alá polo 79, cando tivo que fuxir de Espanha despóis de afirmar que "Se Espanha é a minha nai, eu som un filho de puta". Moito chovéu. Agora, eu caminho por Madrid (Espanha) cantando, en voz baijinha, "A túa hora é esta/colhe a fouce meu pobo/ergue a testa/protesta/e dempóis mata ó lobo". Sinto um anacronismo profundo. Um anacronismo que está fora : nos escaparates, a gente, a roupa, porque o mecanismo do mundo que inspiróu esas letras apenas cambeóu, pero a gente olvidóuno. Quém sabe? Ó melhor o anacrónico som eu. Ás vezes penso que, em Galiza, o nacionalismo é gratuito. Quero dizer que nom é necesario, porque o galego sempre é galego, e nom precisa quém defenda ese carácter (a política, claro, é outra cousa, e así nos vai). Así, nas aldeas desfrutan de Manolo Escobar coma um mozo desfruta dos Rolling, sem complejos. En Catalunha (por ponher um ejemplo) nom podem permitirse ese lujo. Remato o paseo no Café Comercial, en Bilbao. Gosto moito desta cafetería, anacrónica tamén. Lémbrame ó Savoi ou o Carabela, de Pontevedra. Sofás de escái, mesas de mármore e camareiros velhos que te deixan en paz. Já van ficando poucos cafés onda um poda entrar a ler, a escrever ou a falar sem sentir que o están a botar porque tem que pasar máis gente. Aquí respírase um tempo largo. Tamén o cobran, claro : 1.90 o café. Pero compensa. Nom consego ler, porque na mesa do lado a conversa é moi entretida. Um tipo conta que busca piso porque tem ums vicinhos insoportáveis. Deve viver numha corrala. A metada som maruxas que falan polo pátio. Os de arriba som gais ("Os acordáis de los que ganaron "La casa de tu vida"? : pues esos). Polo visto som peores que as maruchis, e pasam o día a discutir entre eles, e cotilhear coas vicinhas, e polo patio óese tudo. Pero parece que peor som as dúas rapazas do lado. Polo visto saen todas "todas!" as noites de discoteca bacaladera, e voltan ás catro da manhá cum maromo ("cada día... homérico!") e som das que gostan do sexo en grupo "dos follando y 10 escuchando". "Pero a lo de follar ya me he acostumbrado", dí o tipo, "es un tumtum-ah-ah-ah contínuo y ya consigo dormir. Pero es que cuando acaban se ponen a hablar y comentar la jugada, y con eso sí que ya no puedo.". "Y así, entre golfas y maricones, no vivo ni de día ni de noche". Dende logo a gente tem vidas muito máis interesantes que as minhas. Colho outra vez o metro, cambeo ó Suso polo Antony (hai que fazer umha transiçom suave) e volto á casa. Alí cambeo de careta, plancho a roupa, vejo Operación Triunfo."
Gosto máis dos encontros casuáis que de quedar coa xente. Quedar é como forzar ó mundo a obedecer. Topar á gente tem o encanto da sensaçom de sentirse inmerso numha armonía preexistente. Caminho de Mutador topo a Rico, Manu, Nico e Lucía. Abraços e abraços. Hai tantos motivos... Nico : tantos anos sen nos ver. Manu : tantos anos que cumples. Lucía : tantos anos (e já pasóu. E foi rápido). Paseamos. En Mutador grabámonos mutuamente discos. Falamos. Ulimos o aceite de THC. E nom, nom fico. Tenho umha cita com un fantasma. E os fantasmas nom esperan.
Cando marchéi de Galiza, levava un fato no que metín varias cousas: ums zocos de Elena Ferro, umha pandeireta de Vilatuxe, umha galega de Fontao, e umhas terribles ganas de voltar. Nestes anos cambiéi os zocos por umhas botas de monte; á pandeireta sustitueuna um sintetizador; a galega voltóu ás minas, e umha indígena desta selva sem sentido ocupa o seu lugar. Já só fica umha cousa no fato. E nom consigo desfacerme dela.
Coa voz irreconhecível polo nariz roto, Tomy resposta sorprendentemente á minha pergunta botada ó aire : "Sí, estamos embarazados". Hoje, embargado por umha estranha nostalgia, ponho a Franco Battiato nas orelhas : justo entre mín e o mundo.
- Nom sabemos cál é o problema. No simulador funciona perfectamente - Pero despóis, na realidade, nom funciona - Entón está claro : a realidade está mal
Alá polo ano 80, Francis Ford Coppola tivo umha corazonada. Maxinóu umha película grandiosa ambientada en Las Vegas. Como a rodaxe en escenarios naturáis nom era posível, decidíu seguir a corazonada e arriscar cáseque todo o séu capital, acumulado tras os éxitos The Godfather e Apocalypse Now, en reconstruir nos estudios Zoetrope a cidade enteira de Las Vegas. Outra corazonada levóulhe a nom empenhar os vinhedos que posuía en California : prácticamente o único que nom perdéu tras o fracaso comercial de Corazonada. Pódese perder todo, menos o vinho. Estou agora a escoitar a Tom Waits na banda sonora. This one is from the heart...
Somos o que lembramos, tanto a nivel persoal coma colectivo.
Por iso hoje quero lembrar um episodio de marzo do 76, cando o ministro de gobernaçom de entón mandóu á policía disparar contra ums asambleistas en Vitoria, matando a tres deles (e máis dous que morreron despóis). Eran tempos convulsos, estava por definir um modelo de estado, o povo andava envalentonado, i esas cousas hai que cortalas de raíz.
O ministro responsável de aquel episodio ven de conquerir, por fin, a sentencia que lhe permitiría "descansar un poquito". Por iso eu quero lembrar hoje as verbas que Lluis Llach lhe adicóu, no requiem máis impresionante que tenho escoitado. De momento está claro que a primeira parte desta maldiçom estase a cumplir. Espero que suceda o mesmo coa segunda.
Assassins de raons, de vides, que mai no tingueu repòs en cap dels vostres dies i que en la mort us persegueixin les nostres memòries.
(Asesinos de razones, de vidas que nunca tengáis reposo en vuestras vidas y que en la muerte os persigan nuestra memorias)
Somos o que lembramos, tanto a nivel persoal coma colectivo.
Por iso hoje quero lembrar um episodio de marzo do 76, cando o ministro de gobernaçom de entón mandóu á policía disparar contra ums asambleistas en Vitoria, matando a tres deles (e máis dous que morreron despóis). Eran tempos convulsos, estava por definir um modelo de estado, o povo andava envalentonado, i esas cousas hai que cortalas de raíz.
O ministro responsável de aquel episodio ven de conquerir, por fin, a sentencia que lhe permitiría "descansar un poquito". Por iso eu quero lembrar hoje as verbas que Lluis Llach lhe adicóu, no requiem máis impresionante que tenho escoitado. De momento está claro que a primeira parte desta maldiçom estase a cumplir. Espero que suceda o mesmo coa segunda.
Assassins de raons, de vides, que mai no tingueu repòs en cap dels vostres dies i que en la mort us persegueixin les nostres memòries.
(Asesinos de razones, de vidas que nunca tengáis reposo en vuestras vidas y que en la muerte os persigan nuestra memorias)
(I) Gosto de jogar a descobrer nas nuvens formas de animáis. Este cerebro simiesco é especialmente hábil para aprehender formas, reconhecer perfiles, identificar patróns. Nas nuvens : que tenhen infinitas formas ainda que eu só conheza umhas dúcias de animáis. Hai quem busca formas na sociedade, o arte, o pensamento... E din "esto é um país" ou "iso é penalty ou "por ahí anda umha mulher ". Eu ás vezes vejo o mesmo que eles e outras nom. Como nas nubes. As categorías discretas nom existem máis que na mente de cada um. Entender o mundo é um jogo que nom se debe tomar em sério. Quém quer jogar comigo?
(II) De cando en vez, cando a soidade me tem rodeado por tódolos flancos, acodo á patria dos mortos buscar companha. E jogo contigo, Stephen, coma antes joguéi com outros."
O lema da exposiçom prometía "Tantos lugares donde puedes encontrar aquello que llevas buscando toda la vida". Dentro, umha cantidad de fotografías donde os tópicos de cada cidade (a estatua de Lenin en Moscú, bairros suxos de sudáfrica, umha tenda de artigos religiosos en Madrid) compartíam plano com um oco para aparcar. Nem rastro da minha identidade.
