Sushi
Sentado no japotalego, comendo sushi, penso que, no fondo, é natural que a um congro, lhe saiba tanto o peixe crú.
Marea baixa
Gratis (4)
As comunidades minoritarias tamén tenhen presencia no sector da prensa gratuita. Fai pouco aparecéu o semanal "Latino", e hoxe, á salida do metro, déronme "El Mandarín", que dí que é a ediçom en castelán do "Ouhuabao semanal chino". Noticias que encabezan o número de hoxe : "España alienta la inversión en China", "Negociar en China con éxito", "España debe invertir más en China", "Pasos a seguir antes de invertir en el mercado chino". Tamén tem deportes : "Madrid albergará el próximo mundial de badmintong". E máis umha secçom formativa periódica : "El idioma chino". Información geral.
Gratis (4)
As comunidades minoritarias tamén tenhen presencia no sector da prensa gratuita. Fai pouco aparecéu o semanal "Latino", e hoxe, á salida do metro, déronme "El Mandarín", que dí que é a ediçom en castelán do "Ouhuabao semanal chino". Noticias que encabezan o número de hoxe : "España alienta la inversión en China", "Negociar en China con éxito", "España debe invertir más en China", "Pasos a seguir antes de invertir en el mercado chino". Tamén tem deportes : "Madrid albergará el próximo mundial de badmintong". E máis umha secçom formativa periódica : "El idioma chino". Información geral.
Sectas
Vivimos rodeados de aliens : individuos de aparença normal, pero que en realidade son vainas, cáscaras, onde viven pequenos parásitos insertados por sectas de todo tipo.
Lembro coma se fose hoxe o día que a hermana Johnson e a hermana Caicedo se presentaron na porta da minha casa de Pontevedra. Elder Johnson era umha nórdica alta e espigada, loira, e de pelo longo. Elder Caicedo era baixinha, regordeta, e cum pelo negro que lhe chegaba escasamente ós hombreiros. Ambas vestían impecable traxe de chaqueta escuro com camisa branca : o uniforme mormón. Entre ambas, informáronme da message deixada por José Smith ás igrexias de América, deixáronme umha fermosa ediçóm do Libro del mormón para que reflexioara, e despóis marcharon. Eu fiquéi pensando nos dous anos que os mormóns están obrigados a perder neste tipo de misións.
Algún tempo despóis apareceron pola porta dúas testemunhas de Jehová. O aspecto cáseque monxil das dúas senhoras amosava que o aparato de marketing de Marín nom podía compararse có de Utah, pero traían tamén a súa message : o pouco tempo que me quedava para salvar a minha ánima. Eu informéilhes da minha mutilaçom : perdera a fe, nom cría em Deus. Elas simularom sorpresa e um pequeno escándalo, buscaron mentalmente a resposta apropiada no manual e umha dixo : "Pero hombre, ¿no ves que hasta los científicos dicen que este mundo lo tiene que haber creado una mente superior? Por ejemplo : el mecanismo del ojo humano, es de una precisión inigualable". Eu suspiréi interiormente, miréi con incredulidade á parelha, sinaléi os meus anteolhos e dixen : "e Deus tinha algún problema comigo?".
Onte, paseando cerca do congreso, acercóuse um elegante membro da Igrexa da Cienciología a entregarme um deses panfletos inspirados na Dianética de Hubbard, que, ilustrado coa foto de Einstein, rezaba : "Sólo utilizamos el 10% de nuestro cerebro". Nom puiden resistirme. Miréi ó tipo ós olhos e díxenlhe : "Alguns, nom chegan ó 5%"
Lembro coma se fose hoxe o día que a hermana Johnson e a hermana Caicedo se presentaron na porta da minha casa de Pontevedra. Elder Johnson era umha nórdica alta e espigada, loira, e de pelo longo. Elder Caicedo era baixinha, regordeta, e cum pelo negro que lhe chegaba escasamente ós hombreiros. Ambas vestían impecable traxe de chaqueta escuro com camisa branca : o uniforme mormón. Entre ambas, informáronme da message deixada por José Smith ás igrexias de América, deixáronme umha fermosa ediçóm do Libro del mormón para que reflexioara, e despóis marcharon. Eu fiquéi pensando nos dous anos que os mormóns están obrigados a perder neste tipo de misións.
Algún tempo despóis apareceron pola porta dúas testemunhas de Jehová. O aspecto cáseque monxil das dúas senhoras amosava que o aparato de marketing de Marín nom podía compararse có de Utah, pero traían tamén a súa message : o pouco tempo que me quedava para salvar a minha ánima. Eu informéilhes da minha mutilaçom : perdera a fe, nom cría em Deus. Elas simularom sorpresa e um pequeno escándalo, buscaron mentalmente a resposta apropiada no manual e umha dixo : "Pero hombre, ¿no ves que hasta los científicos dicen que este mundo lo tiene que haber creado una mente superior? Por ejemplo : el mecanismo del ojo humano, es de una precisión inigualable". Eu suspiréi interiormente, miréi con incredulidade á parelha, sinaléi os meus anteolhos e dixen : "e Deus tinha algún problema comigo?".
Onte, paseando cerca do congreso, acercóuse um elegante membro da Igrexa da Cienciología a entregarme um deses panfletos inspirados na Dianética de Hubbard, que, ilustrado coa foto de Einstein, rezaba : "Sólo utilizamos el 10% de nuestro cerebro". Nom puiden resistirme. Miréi ó tipo ós olhos e díxenlhe : "Alguns, nom chegan ó 5%"
Cargas
A minha amiga Lola chámaos esquemas. Na igrexa da cienciología chámanos engramas. E Jodorovsky fala de arbol psicogenealógico. O caso é que todos herdamos, ademáis de gens, formas de entender o mundo que nos venhen dadas da familia. Comportámonos seguindo esquemas interiorizados coma propios.
Nom é preciso, como dizía Argullol ("Suelta lastre: abandona lo que hay en ti que no es tuyo. Probablemente comprobarás que tuyo hay bien poco. Pero con ese poco empezarás a saber lo que hay en ti") botalos fora. Pesan, sí, como a fonética, e, chegada umha altura na vida, tentar cambear esa gramática do pensamento pode ser coma falar outro idioma : sempre acabamos traducindo.
Iso sí : nom está de máis aprender que muitas das palavras que nos ensinaron de pequenos nom nos som necesarias e que podemos, incluso, inventar palavras novas.
Nom é preciso, como dizía Argullol ("Suelta lastre: abandona lo que hay en ti que no es tuyo. Probablemente comprobarás que tuyo hay bien poco. Pero con ese poco empezarás a saber lo que hay en ti") botalos fora. Pesan, sí, como a fonética, e, chegada umha altura na vida, tentar cambear esa gramática do pensamento pode ser coma falar outro idioma : sempre acabamos traducindo.
Iso sí : nom está de máis aprender que muitas das palavras que nos ensinaron de pequenos nom nos som necesarias e que podemos, incluso, inventar palavras novas.
Gratis (3)
... e onte tocóu CocaCola Light.
Gratis (2)
Fai tempo, num recital de Jenaro Taléns na cuarta planta do Círculo de Bellas Artes, perguntávame cómo se podía costear um acto (incluido viagem dende EEUU) para 20 persoas que asistíamos gratis. Quém pagava aquilo?. Lembro tamén concluir entón, que a presentaçom no salón da terceira planta do novo modelo de Audi, cuia música estridente nos invadía por momentos, tería algo que ver. E sí, sentinme afortunado.
Umha sensaçom parecida sentín o sábado. Baixo as estrelas, rodeado por paisajes lunares e marcianos, puiden asistir ás interpretacións que Luis Delgado fixo dos temas de Vangelis, Alan Parson's, Tangerine Dream, Brian Eno, Pink Floyd... cántas oportunidades pode ter um de escoitar en directo a música de Blade Runner (e sí : os androides sonhan con ovelhas eléctricas saltando en gravidade 0.16G)?. Ou Tubular Bells. Ou as maravilhosas versións que Isao Tomita fixo dos temas de Debussy, ou Wendy Carlos (formerly known as Walter Carlos) das Suites de Bach. Ou de escoitar un violín-trompeta e máis un theremín (o sonido fantasmagórico da música de Mars Attacks) recreando Ultimatum a la tierra?
Gratis, sím. Ou casi.
Umha sensaçom parecida sentín o sábado. Baixo as estrelas, rodeado por paisajes lunares e marcianos, puiden asistir ás interpretacións que Luis Delgado fixo dos temas de Vangelis, Alan Parson's, Tangerine Dream, Brian Eno, Pink Floyd... cántas oportunidades pode ter um de escoitar en directo a música de Blade Runner (e sí : os androides sonhan con ovelhas eléctricas saltando en gravidade 0.16G)?. Ou Tubular Bells. Ou as maravilhosas versións que Isao Tomita fixo dos temas de Debussy, ou Wendy Carlos (formerly known as Walter Carlos) das Suites de Bach. Ou de escoitar un violín-trompeta e máis un theremín (o sonido fantasmagórico da música de Mars Attacks) recreando Ultimatum a la tierra?
Gratis, sím. Ou casi.
Falar
La razón, lo que llamamos tal, el conocimiento reflejo y reflexivo, el que distingue al hombre, es un producto social. Debe su origen acaso al lenguaje. Pensamos articulada, o sea reflexivamente, gracias al lenguaje articulado, y este lenguaje brotó de la necesidad de transmitir nuestro pensamiento a nuestros prójimos. Pensar es hablar consigo mismo, y hablamos cada uno consigo mismo, gracias a haber tenido que hablar los unos con los otros, y en la vida ordinaria acontece con frecuencia que llega uno a encontrar la idea que buscaba, llega a darle forma, es decir, a obtenerla, sacándola de la nebulosa de percepciones oscuras a que representa, gracias a los esfuerzos que hace para presentarla a los demás. El pensamiento es lenguaje interior, y el lenguaje interior brota del exterior. De donde resulta que la razón es social y común.
Miguel de Unamuno (Del sentimiento trágico de la vida)
Miguel de Unamuno (Del sentimiento trágico de la vida)
O Pinante Estresado
Érgome. Trabalho. Estudo. Durmo. Nos desprazamentos estoito en inglés as aventuras de Harry Potter en Hogwarts. Últimamente nom dou para máis.
Don Peregrino
De Don Peregrino Reboiras (na foto bendecindo umha moto) contan en Pontevedra gran cantidade de anécdotas. Cura párroco de Santa Maria, home da antiga escola, conservador, tradicional e tradicionalista, foi o autor de frases como a la virgen se le aprovecha todo, como al cochinillo ou como dijo Jesucristo,... y en parte tenía razón... e de cruzadas como a emprendéu contra a minifalda na que afirmaba ya estamos el obispo y yo metiéndole mano. Tinha Don Peregrino umha espontaneidade aldeán que o fixo querido por todos. A falta de recato na vestimenta da juventude era precisamente umha das súas maiores preocupaçoms alá polos revoltos anos 60 e 70. Neste contexto prodúcese o seguinte suceso que escoitéi por boca do espectador :
Os domingos que saía pescar, Sieira madrugaba para ir a misa de 6 e media. Vestido coas botas de goma e pantalóns de auga asistía a Santa María a escoitar a Don Peregrino. Naquela ocasión, como era habitual a esas horas, havía na igrexia apenas catro beatas. No momento do sermón, Don Peregrino voltóu sobor do tema da pouca vergonza das mulheres actuais. Pero, para sorpresa de Sieira, en vez de falar en geral, a ira de Don Peregrino foi dirigida directamente en segunda persoa contra as catro proves feligresas enlutadas que tinha diante. Así Don Peregrino criticóu a roupa das beatas e os seus costumes licenciosos cum encarnizamento certamente fora de lugar. Atacóu a ligeireza da súa roupa, os hombros descubertos, as faldas curtas, a roupa ajustada Sieira, mirava com estupor ás beatas e nom entendía nada. Mentres, don Peregrino abroncava ás mulheres con toda a súa carraxe, i éstas encolhían sen entender nada. Ó rematar a misa, Sieira nom resistéu a indignaçom e foi falar con Don Peregrino : Pero padre, ¿Cómo le echa semejante bronca a estas pobres mujeres, que no pueden vestir con más recato?, ó que o cura, recuperando o resuelho despóis do esforzo, respostóu : Calla hombre, calla : es que estoy ensayando para misa de once
Don Peregrino
De Don Peregrino Reboiras (na foto bendecindo umha moto) contan en Pontevedra gran cantidade de anécdotas. Cura párroco de Santa Maria, home da antiga escola, conservador, tradicional e tradicionalista, foi o autor de frases como a la virgen se le aprovecha todo, como al cochinillo ou como dijo Jesucristo,... y en parte tenía razón... e de cruzadas como a emprendéu contra a minifalda na que afirmaba ya estamos el obispo y yo metiéndole mano. Tinha Don Peregrino umha espontaneidade aldeán que o fixo querido por todos. A falta de recato na vestimenta da juventude era precisamente umha das súas maiores preocupaçoms alá polos revoltos anos 60 e 70. Neste contexto prodúcese o seguinte suceso que escoitéi por boca do espectador :
Os domingos que saía pescar, Sieira madrugaba para ir a misa de 6 e media. Vestido coas botas de goma e pantalóns de auga asistía a Santa María a escoitar a Don Peregrino. Naquela ocasión, como era habitual a esas horas, havía na igrexia apenas catro beatas. No momento do sermón, Don Peregrino voltóu sobor do tema da pouca vergonza das mulheres actuais. Pero, para sorpresa de Sieira, en vez de falar en geral, a ira de Don Peregrino foi dirigida directamente en segunda persoa contra as catro proves feligresas enlutadas que tinha diante. Así Don Peregrino criticóu a roupa das beatas e os seus costumes licenciosos cum encarnizamento certamente fora de lugar. Atacóu a ligeireza da súa roupa, os hombros descubertos, as faldas curtas, a roupa ajustada Sieira, mirava com estupor ás beatas e nom entendía nada. Mentres, don Peregrino abroncava ás mulheres con toda a súa carraxe, i éstas encolhían sen entender nada. Ó rematar a misa, Sieira nom resistéu a indignaçom e foi falar con Don Peregrino : Pero padre, ¿Cómo le echa semejante bronca a estas pobres mujeres, que no pueden vestir con más recato?, ó que o cura, recuperando o resuelho despóis do esforzo, respostóu : Calla hombre, calla : es que estoy ensayando para misa de once
Des-orde-nada
Para liberar a tensón, saio a pasear polo centro. Merco DVDs, um pantalón de cocinheiro, e, numha tenda de plásticos, un enorme bolsón de bolinhas de forespán. Caminhando có saco ó lombo, parezo umha especie de Papa Noel que leva neve na bolsa. Nom entra por : os andamios da rúa, a porta do metro, a do portal. Bueno, apretando un pouco sí que entra, pero o plástico tan fino da bolsa racha e vaise quedando com buratinhos, e entón parezo pulgarcito deijando o rastro polo chau para voltar a casa. Encima, cando chego, o meu temor confírmase : tenho bolinhas para encher 3 ou 4 pufs. Dende logo, hai días que a cabeza nom rexe.
Pola noite, umha enorme jaqueca. Sinto medo. Ás vezes penso qué será iso de estar tolo, e os días en que tenho jaqueca, penso que debe de se parecer bastante. Cecáis sen dor, pero com os pensamentos obsesivos, sen control do cerebro, sen poderse relaxar, nem pensar em cousas agradáveis : nom ter control do pensamento, iso debe ser estar tolo. A minha amiga L. tem um mozo maniaco-depresivo. Cando tenha máis confianza com ele, eilhe perguntar o que se sinte.
Vomito e o cerebro reláxase. Os cubos flotantes gigantes desaparecen. Podo durmir. Pergúntome entón polas absurdas relaçoms entre fenómenos fisiológicos tan distintos coma a digestión e o pensamento. Pásame o mesmo coa melancolía que me entra coa chuvia, ou a energía e ánimo có sol e a primavera. Sempre me parecéu um absurdo que o estado de ánimo poida depender de asuntos tan arbitrarios.
Ó erguerme, todo está en orde. Tenho sono, fame e ganas de mexar. Volto ser fisiología.
E um correo rescátame do autismo.
Pola noite, umha enorme jaqueca. Sinto medo. Ás vezes penso qué será iso de estar tolo, e os días en que tenho jaqueca, penso que debe de se parecer bastante. Cecáis sen dor, pero com os pensamentos obsesivos, sen control do cerebro, sen poderse relaxar, nem pensar em cousas agradáveis : nom ter control do pensamento, iso debe ser estar tolo. A minha amiga L. tem um mozo maniaco-depresivo. Cando tenha máis confianza com ele, eilhe perguntar o que se sinte.
Vomito e o cerebro reláxase. Os cubos flotantes gigantes desaparecen. Podo durmir. Pergúntome entón polas absurdas relaçoms entre fenómenos fisiológicos tan distintos coma a digestión e o pensamento. Pásame o mesmo coa melancolía que me entra coa chuvia, ou a energía e ánimo có sol e a primavera. Sempre me parecéu um absurdo que o estado de ánimo poida depender de asuntos tan arbitrarios.
Ó erguerme, todo está en orde. Tenho sono, fame e ganas de mexar. Volto ser fisiología.
E um correo rescátame do autismo.
Com pacencia de pescador, que acode á cita do mar tentando sacar umha peza, baixo a Mutador por ver se hai congros, pero na pantalha de Rico só hai um koala. Por iso, estou já a pensar num congro-bolsa para cubinhos de xeo, que irá melhor, no vran, para esas azoteas de Compostela.
A sexta
En Le rendez-vou de Paris, de Rohmer, a parelha protagonista, num momento dado, deciden pasar um día na súa cidade, Paris, como se fosen estrangeiros. Cítanse na estaçom de comboio, com mochilas, e comezan a ver a cidade com olhos de turistas, como se todo fose novo. A sexta, por Madrid, sen pensalo, eu fixen o mesmo : fun um turista. Paseéi polo bairro das letras, Huertas, La Latina, entréi na igrexia do Cristo de Medinacelli, onde centos de persoas daban a volta á mazá facendo cola para bicar a figura, entréi nos cafés velhos, olhéi para os edificios, sem presa, coma se fose a primeira vez, e descobrín tantas cousas que nom tinha visto pese a pasar polo lado tantas vezes. Durante caseque cinco horas disfrutéi de Madrid numha tarde de primavera. Ía só, pero sentíame extranhamente acompanhado : fun comer ó Donzoko, rematando de ler La Dama de las Camelias. Pensando nas cortesanas decimonónicas baixéi polo Paseo do Prado ata os livreiros de Moyano, onde merquéi Manon Lescaut. Detrás da Praza Maior merquéi um livro de Corto Maltés. E por último, numha livraría de segunda man merquéi, por 3 euros, um ejemplar em perfecto estado da sacrosanta enciclopedia do Doutor Lopez Ibor.
Por ver se te conhezo melhor.
Por ver se te conhezo melhor.
Identidade
Estou a buscar uma forma de comprobar a propia identidade, de entender os messages ocultos que recevo, de demostrar quém é um ainda estando longe. Quém dixo que era difícil conciliar a vida profesional coa personal?
Baixo outra vez a Mutador. Chamo antes para saber se alguén está a régime, e como o único que minte é Manu, decido levar pastéis de San Onofre para todos. Hoje está Jorge, la hija, pero nom o congro de microondas. A minha queixa a Rico deriva ata o blog, e Jorge pergunta qué é um blog, que si "es como un fotolog pero sin fotos". Para amosarlho, saco a Palm e ensínolhe, Morena, o teu, e Jorge el pergunta que se a minha amiga é portuguesa. Ante a minha negativa, comprende i entón afirma, có seu acento de ribeirán emigrado : "ah!, que es integrista".
Sintome alí, sentado no chau de Tesoro 8, como se estivera na casa. Como se aqueles tres tolos fossen a minha familia. Un día vou ter que formalizar o meu posto nela. A metade dos papéis estavam repartidos muito antes de eu os conhecer: Manu "la madre", Jorge "la hija", Bugi (onde andas?) "la abuela", e Rico, penso, é o tío que veu de América. Eu devo ser o filho pequeno que numca marchóu da casa.
Baixo, e na tenda de arte da praza, merco un papel con lamininhas de madeira para te envolver outro paquete de joaninhas.
Sintome alí, sentado no chau de Tesoro 8, como se estivera na casa. Como se aqueles tres tolos fossen a minha familia. Un día vou ter que formalizar o meu posto nela. A metade dos papéis estavam repartidos muito antes de eu os conhecer: Manu "la madre", Jorge "la hija", Bugi (onde andas?) "la abuela", e Rico, penso, é o tío que veu de América. Eu devo ser o filho pequeno que numca marchóu da casa.
Baixo, e na tenda de arte da praza, merco un papel con lamininhas de madeira para te envolver outro paquete de joaninhas.
Million dollar baby
A memoria nom é lineal, e por iso, nista película feita para chorar, eu, choréi. Vaia por diante que a película está moi bem, e que sae um do cine có corazón encolhido, pero pensando que sabe cómo hai que fazer neste mundo para ser persoa.
Polo demáis, me toca mucho los cojones ese cine do american dream. Quer dizer : tí vives umha vida de merda, puteada, comendo restos, ignorada por todos, trabalhando 12 horas e entrenando polas noites, isto e : sen ter vida en absoluto, pero ó final quedas redimida e a túa vida pagóu a pena se consegues um hito no que eres algo, ganhas algo. Porque iso é o único que importa, ata nestas películas de perdedores : ganhar algo, "conseguer o teu sonho", ó que sempre se chega con trabalho.
A potencia da message do capitalismo, que consegue que ata os perdedores e os desheredados se identifiquen có trabalho, e, longe de loitar contra o sistema, ou de se ir ó campo a vivir coa natureza, ou dedicarse a ler e aprender cómo é o mundo, pónhense a competir contra outros coma eles, para conseguer un sonho do que, o sistema, receve um sustancioso rédito.
Nom, nom penso que ser persoa sea iso.
Por iso, pese a chorar e gostar da peli, saio do cine com esa estranha sensaçom de identificaçom e distancia coa que vía de xove as pelis do Vietnam, cando dicía "Venga Rambo, acaba ya con esos Charlies", e saía sentíndome orgulhoso de ser american, ata que, caminho da casa, decatábame de que, en realidade, eu nom era american, e que, de feito, estava moito máis cerca dos charlies que dos rambos. Entón sentía esa desorientaçom que se pode combater comendo filhoas ou bebendo cocacola.
Sí. O cine de perdedores. O cine de "persigue o teu sonho ainda que cho neguen". O cine de "loita coa gente, pero nom com o sistema".
De feito, a propia metahistoria da película é um ejemplo disto : o pobre Clint le um guión sobor de perdedores, e pouco atractivo. Seguro que pensa : com esta historia triste eu podo fazer umha gran película de chorar. Busca financiaçom, cóstalhe, aparece coma um incomprendido, pero ó final, il, que sí que está no sistema, aparece sorindo, diante da academia, có Oscarn na man, coma un triunfador, no extremo contrário ó herói que refleja a súa película. Eis o sonho american : ganhar.
Bravo, Clint.
Polo demáis, me toca mucho los cojones ese cine do american dream. Quer dizer : tí vives umha vida de merda, puteada, comendo restos, ignorada por todos, trabalhando 12 horas e entrenando polas noites, isto e : sen ter vida en absoluto, pero ó final quedas redimida e a túa vida pagóu a pena se consegues um hito no que eres algo, ganhas algo. Porque iso é o único que importa, ata nestas películas de perdedores : ganhar algo, "conseguer o teu sonho", ó que sempre se chega con trabalho.
A potencia da message do capitalismo, que consegue que ata os perdedores e os desheredados se identifiquen có trabalho, e, longe de loitar contra o sistema, ou de se ir ó campo a vivir coa natureza, ou dedicarse a ler e aprender cómo é o mundo, pónhense a competir contra outros coma eles, para conseguer un sonho do que, o sistema, receve um sustancioso rédito.
Nom, nom penso que ser persoa sea iso.
Por iso, pese a chorar e gostar da peli, saio do cine com esa estranha sensaçom de identificaçom e distancia coa que vía de xove as pelis do Vietnam, cando dicía "Venga Rambo, acaba ya con esos Charlies", e saía sentíndome orgulhoso de ser american, ata que, caminho da casa, decatábame de que, en realidade, eu nom era american, e que, de feito, estava moito máis cerca dos charlies que dos rambos. Entón sentía esa desorientaçom que se pode combater comendo filhoas ou bebendo cocacola.
Sí. O cine de perdedores. O cine de "persigue o teu sonho ainda que cho neguen". O cine de "loita coa gente, pero nom com o sistema".
De feito, a propia metahistoria da película é um ejemplo disto : o pobre Clint le um guión sobor de perdedores, e pouco atractivo. Seguro que pensa : com esta historia triste eu podo fazer umha gran película de chorar. Busca financiaçom, cóstalhe, aparece coma um incomprendido, pero ó final, il, que sí que está no sistema, aparece sorindo, diante da academia, có Oscarn na man, coma un triunfador, no extremo contrário ó herói que refleja a súa película. Eis o sonho american : ganhar.
Bravo, Clint.
Paseo
Paseo polo centro. En Montera, as pilinguis negocian caricias e ofrecem coa mirada paraísos venéreos que nom, nom son para min. Sempre me pergunto se haberá chulos que decidem cáis pode estar na rúa, ou van todas as que queren. É coma os que esmolam, ou os que tocan un instrumento na rúa : sempre están bem organizados, ata en Preciados ou Serrano. ¿Terán turnos? ¿Farán cola pola manhán para colher bom sitio? ¿Terám os séus chulos?
Sempre passam cousas, en Montera. Umha vez estava eu sentado no McDonnalds, numha fiestra que dá á rúa, mentras ó outro lado do vidro, pegado á minha hamburguesa um velho tratava de convencer a umha puta com umhas moedas de que alomenos lhe fixera umha palha, alí mesmo. Nom estava a cousa clara, pero finalmente o velho agarróu umha teta, e a puta colhéu os cartos cumha mau, e a polha do velho, dentro do pantalón, coa outra. Nom séi se o velho se corréu, pero eu comín a minha hamburguesa pensando qué estranho mundo.
Hoje, a gente mira entre curiosa e divertida a un tipo rodeado de catro policías, que fala ostentosamente polo móvil có seu advogado porque por lo visto, nom lhe deixam aparcar o seu BMW en zona prohibida.
Entro no portal que dá a umha tenda de livros de segunda man, e tres putas venhen tras de min. I é que nom podo evitar miralas ó pasar canda elas.
Vou a Tesoro 8 a ver a Rico e a Manu que acava de voltar de Londres. Bicos e historias. E saio de Mutador com dous tangas, umha webcam, um portacedés, um boli, umha piruleta, e a promesa de Rico de que esta semá estará o desenho do congro de microondas. Entérome tamén de que La Cuen deixóu Cortefiel para desenhar roupa para umha marca de talhas grandes do Corte Inglés. Cóstame muito maginar ó debuxante de aqueles preciosos e estilizados maniquís que adornavam a casa de Fuencarral pintando, na súa mesa de debuxo trajes e vestidos para gordas.
En L'Occitane en Provence merco um forêt des cèdres para trasplantar ó Pavilhom Briony.
Sempre passam cousas, en Montera. Umha vez estava eu sentado no McDonnalds, numha fiestra que dá á rúa, mentras ó outro lado do vidro, pegado á minha hamburguesa um velho tratava de convencer a umha puta com umhas moedas de que alomenos lhe fixera umha palha, alí mesmo. Nom estava a cousa clara, pero finalmente o velho agarróu umha teta, e a puta colhéu os cartos cumha mau, e a polha do velho, dentro do pantalón, coa outra. Nom séi se o velho se corréu, pero eu comín a minha hamburguesa pensando qué estranho mundo.
Hoje, a gente mira entre curiosa e divertida a un tipo rodeado de catro policías, que fala ostentosamente polo móvil có seu advogado porque por lo visto, nom lhe deixam aparcar o seu BMW en zona prohibida.
Entro no portal que dá a umha tenda de livros de segunda man, e tres putas venhen tras de min. I é que nom podo evitar miralas ó pasar canda elas.
Vou a Tesoro 8 a ver a Rico e a Manu que acava de voltar de Londres. Bicos e historias. E saio de Mutador com dous tangas, umha webcam, um portacedés, um boli, umha piruleta, e a promesa de Rico de que esta semá estará o desenho do congro de microondas. Entérome tamén de que La Cuen deixóu Cortefiel para desenhar roupa para umha marca de talhas grandes do Corte Inglés. Cóstame muito maginar ó debuxante de aqueles preciosos e estilizados maniquís que adornavam a casa de Fuencarral pintando, na súa mesa de debuxo trajes e vestidos para gordas.
En L'Occitane en Provence merco um forêt des cèdres para trasplantar ó Pavilhom Briony.
Paraísos (2)
Com o Julio na cafetería, facemos repaso dos paraísos na terra. Pero o paraíso tampouco estava alí. Numca estivo alí.