O Samaro
Antes de que umha vea rota no cráneo lhe fixera perder 80 anos de gesto hierático, numca vira um sentimento no rostro do Samaro. Nom séi se por ser o meu avó, por ser tan reservado, ou simplesmente por ser um marinheiro que levantaba cum brazo umha corda de 6 metros de mexilón, sempre me parecéu um ser superior, alheo a este mundo, caseque sobrenatural.
Se a recta é o caminho máis curto entre o nacimento e a morte, o Samaro sempre foi um home de vida recta : erguíase ás 5 a manhá, ía á batea na dorna Alaska, voltava ás dúas, cando a avoa já levava tempo dicindo onde andará este home que tanto tarda?, e comía o que a mín me parecía um saco de arroz con chopo. Despóis sentávase a ver o parte, e a ler umha novela mil vezes manoseada, umha Selecciones del Readers Digest, ou, fazendo umha concesión á súa paixón, repasava o grande atlas que había numha bandexa baixo o televisor. Despóis ía jogar a partida, e, sobor das 7, voltava buscar á minha avoa, para iren ambos pasear. No tempo, colhía a legonha, cavaba a terra, apanhaba patacas . Ese foi o programa diario ata que as forzas forom falhando e jubilóu.
Despóis, buscar formas de ser útil, ajudar onde sea, e, ao final, só intenta nom molestar.
Agora, ese home de ferro, que numca berróu, nem se queixóu, que aceptóu o que a vida lhe dóu con agradecemento, e o que lhe negóu con abnegaçom, ve, impotente, como nom pode controlar os seus sentimentos. Tórceselhe o gesto se lembra a velhos amigos, se fala de cómo era a Ilha antes, ou da tortilha que fai a avoa. Pero chora tamén se olvida pechar a bilha, ou vem alguén de fora, ou se me pregunta cómo me vai.
Fai um par de meses, este home de vida recta coma um pau, veu onda mín a me dar o único conselho que numca lhe escoitéi. Dijome : entre peneira e funil, elige peneira. E, ocultando a cara, voltóu chorar.
Se a recta é o caminho máis curto entre o nacimento e a morte, o Samaro sempre foi um home de vida recta : erguíase ás 5 a manhá, ía á batea na dorna Alaska, voltava ás dúas, cando a avoa já levava tempo dicindo onde andará este home que tanto tarda?, e comía o que a mín me parecía um saco de arroz con chopo. Despóis sentávase a ver o parte, e a ler umha novela mil vezes manoseada, umha Selecciones del Readers Digest, ou, fazendo umha concesión á súa paixón, repasava o grande atlas que había numha bandexa baixo o televisor. Despóis ía jogar a partida, e, sobor das 7, voltava buscar á minha avoa, para iren ambos pasear. No tempo, colhía a legonha, cavaba a terra, apanhaba patacas . Ese foi o programa diario ata que as forzas forom falhando e jubilóu.
Despóis, buscar formas de ser útil, ajudar onde sea, e, ao final, só intenta nom molestar.
Agora, ese home de ferro, que numca berróu, nem se queixóu, que aceptóu o que a vida lhe dóu con agradecemento, e o que lhe negóu con abnegaçom, ve, impotente, como nom pode controlar os seus sentimentos. Tórceselhe o gesto se lembra a velhos amigos, se fala de cómo era a Ilha antes, ou da tortilha que fai a avoa. Pero chora tamén se olvida pechar a bilha, ou vem alguén de fora, ou se me pregunta cómo me vai.
Fai um par de meses, este home de vida recta coma um pau, veu onda mín a me dar o único conselho que numca lhe escoitéi. Dijome : entre peneira e funil, elige peneira. E, ocultando a cara, voltóu chorar.
0 comentarios