Blogia
A cova do congro

O congro

Hoxe

Hai días -coma hoxe- en que o vacío da cova me afoga como umha serpe.

Dentro

Sinto medo aquí dentro. Um buzo cumha máscara veu a me ponher un bozal. Disque o trabalho nom lhe deixa, de momento, jogar comigo.

Balnearios

Disque nom hai nada para os nervos e a pel coma um balneario. Fun estes días nadar nos lodos da Toja, e, desde que voltéi, todo me resvala.

Chove

Sinto hoje, na minha pel, as ondas e o vento e as pingas de chuvia a caer sobor do mar. Sinto nos méus osos o rugir da marea nas pedras. Sinto os risóns e as hélices dos barcos e os anzóis e os aparelhos que ranhan chan. E os remuinhos de area e o batir das algas. E os chumpos dos cormoráns.
E tudo, tudo iso me doe.
Nom tenho pálpebras, nen orelhas, nen porta. Estou nú. Deus! como quixera hoje pechar os olhos, os oubidos, a cova.
Estou nú.
Estou nú.
Estou nú.

Hábitos alimenticios

Cando como, adoito tragar os peixes enteiros, sem masticar. Nom é que nom goste do sabor das súas entranhas na boca: os fígados de fanecas e lorchos tenhem un sabor a mar delicioso. Pero gosto de tragalos enteiros, sentir que baixan bulindo pola minha gorxa e telos um tempo movéndose dentro de min. Dentro da cova.
Um tempo que nom estou só.

Tormenta

Amo os días de tormenta, cando o mar bate con forza nas pedras, as ondas saltan no vento, o silencio do mar muda nun rugido grave, e nom hai día despóis da noite. Neses días o mar ferve en actividade : os burases bulen a comer as algas arrancadas polo mar, os pintos a chuchar nos golfres, os sargos a crevar mexilóns, e as rabalizas a perseguir ós burases a perseguir a algas, no mar revolto, na corrente. Eses días, máis que habitado, o mar semelha vivo.
Neses días eu fico no fondo da cova, quedo, alheo.
Neses días eu nom pertenzo ó mundo.

Abrazos de congro

Cando era novo, lamentábame de nom ter braços para poder abraçar umha dama. Agora sei que todo eu som un abraço.

Amor e morte

Hoje pasóu por aquí o Melgo, um dos congros máis velhos da ría. Nom sae moito da súa cova en Sálvora, e por iso me sorprendéu. Anda con mal de amores, o probe. “Despóis de tantos anos”, díxome, “ando detrás dumha congra gordinha e fermosa”. “¿E ela faiche caso?”, perguntéi. “Iso é o malo”, contestóu, “faime moito caso”. Abréu os olhos coma só pode fazelo un congro e engadíu : “Quere que nos vaiamos reproducir”. Eu miréino con seriedade e nom dixen nada. Despóis marchóu por entre os golfres.

Os congros reproducímonos umha soa vez, no mar dos Sargazos.

Para un congro, namorarse sinifica morrer.

Os olhos sen pálpebras

Hai días en que o único que lhe pediría á vida é poder pechar o olhos.

A buguina

Esta noite houbo mar de fondo. O mar batéu contra as rochas, e umha maragota véu a se meter dentro da cova. Ó verme fuxíu, e fiquéi só de novo. Pola manhá amainóu. Ó asomar a cabeza vin, na entrada da cova, umha buguina. Acerquéina á orelha e puiden escoitar, por primeira vez, o longínquo rugir da terra.