O congro
Hai días -coma hoxe- en que o vacío da cova me afoga como umha serpe.
Sinto medo aquí dentro. Um buzo cumha máscara veu a me ponher un bozal. Disque o trabalho nom lhe deixa, de momento, jogar comigo.
Disque nom hai nada para os nervos e a pel coma um balneario. Fun estes días nadar nos lodos da Toja, e, desde que voltéi, todo me resvala.
Sinto hoje, na minha pel, as ondas e o vento e as pingas de chuvia a caer sobor do mar. Sinto nos méus osos o rugir da marea nas pedras. Sinto os risóns e as hélices dos barcos e os anzóis e os aparelhos que ranhan chan. E os remuinhos de area e o batir das algas. E os chumpos dos cormoráns.
E tudo, tudo iso me doe.
Nom tenho pálpebras, nen orelhas, nen porta. Estou nú. Deus! como quixera hoje pechar os olhos, os oubidos, a cova.
Estou nú.
Estou nú.
Estou nú.
Cando como, adoito tragar os peixes enteiros, sem masticar. Nom é que nom goste do sabor das súas entranhas na boca: os fígados de fanecas e lorchos tenhem un sabor a mar delicioso. Pero gosto de tragalos enteiros, sentir que baixan bulindo pola minha gorxa e telos um tempo movéndose dentro de min. Dentro da cova.
Um tempo que nom estou só.
Amo os días de tormenta, cando o mar bate con forza nas pedras, as ondas saltan no vento, o silencio do mar muda nun rugido grave, e nom hai día despóis da noite. Neses días o mar ferve en actividade : os burases bulen a comer as algas arrancadas polo mar, os pintos a chuchar nos golfres, os sargos a crevar mexilóns, e as rabalizas a perseguir ós burases a perseguir a algas, no mar revolto, na corrente. Eses días, máis que habitado, o mar semelha vivo.
Neses días eu fico no fondo da cova, quedo, alheo.
Neses días eu nom pertenzo ó mundo.
Cando era novo, lamentábame de nom ter braços para poder abraçar umha dama. Agora sei que todo eu som un abraço.
Hoje pasóu por aquí o Melgo, um dos congros máis velhos da ría. Nom sae moito da súa cova en Sálvora, e por iso me sorprendéu. Anda con mal de amores, o probe. Despóis de tantos anos, díxome, ando detrás dumha congra gordinha e fermosa. ¿E ela faiche caso?, perguntéi. Iso é o malo, contestóu, faime moito caso. Abréu os olhos coma só pode fazelo un congro e engadíu : Quere que nos vaiamos reproducir. Eu miréino con seriedade e nom dixen nada. Despóis marchóu por entre os golfres.
Os congros reproducímonos umha soa vez, no mar dos Sargazos.
Para un congro, namorarse sinifica morrer.
Hai días en que o único que lhe pediría á vida é poder pechar o olhos.
Esta noite houbo mar de fondo. O mar batéu contra as rochas, e umha maragota véu a se meter dentro da cova. Ó verme fuxíu, e fiquéi só de novo. Pola manhá amainóu. Ó asomar a cabeza vin, na entrada da cova, umha buguina. Acerquéina á orelha e puiden escoitar, por primeira vez, o longínquo rugir da terra.