Velhos (I)

A. chámame chorando. "Se ha muerto mi abuelo" dí. Está moi triste.

Lembro o día que morréu o meu avó Alfonso. Tinha 91 anos, e vivéunos ata o último día. Vivía cós meus tíos en Pontevedra. Paseaba e lía o periódico a diario. No clube de jubilados de Pontevedra tinha amigos, e gostaba de ir falar com eles. Morréu de repente, umha noite. Nem filhos nem netos chorabam. O día do enterro, na casa dos meus tíos, os primos falábamos animadamente, e ata César se atrevía a alegrar o velório com algúm chascarrillo. Só dous primos, estudados en universidade do Opus, gardabam um gesto serio e censuraban coa mirada a levedade reinante. Durante o enterro, na igrexa, a gente estaba seria, pero nom triste.

O avó de A. vivía numha residencia de anciáns en Burgos, viuvo, só. Eu vino un par de veces. Tinha a mirada baixa, derrotada. Había que berrarlhe moi alto, porque disque apenas oía, pero eu penso que, simplemente, nom facía caso.  A lucidez dábalhe dabondo para saber que já estaba de sobra. A eventual visita nom o sacaba da súa soedade. Os filhos ían velo umha vez ó mes. A. umha vez ao ano.  

Agora chora. "Se ha muerto mi abuelo", dí. Ela cré que chora por iso, polo avó morto. Pero eu penso que nom. Eu penso que chora porque onte morréu um senhor en Burgos, e agora, ela, já nunca vai conhecer ó seu avó.