Cabalgan las cerezas
O domingo fun ver a Teresinha...
A vida de Teresinha merecería ser contada por alguén com más conhecimento dela ca min. Se nom estóu equivocado, os páis morreran na época da guerra, e crióuse na casa dos méus avós dende pequena. Sempre foi coma umha filha mais na familia da avoa Sara, e, para nós, sempre foi a nosa tía. Lembro lonxemente o negocio que tinha : umha tenda de telas e fíos, que pechóu cando eu era moi novo. O feito de ter a tenda abaixo, separada da casa, facía da entrada na casa de Teresinha toda umha liturgia : había que deixar paraguas e abrigo abaixo, subir por umha escaleira de madeira brilhante, pasar un pasilho longo i escuro –tamén de madeira, que se oían todos os pasos- polo que chegabas á cocinha, donde se facía a vida da casa. Tanta madeira casi desaparece um día cando um ladrilho que usaba Teresinha para quecer as camas prendéu nas colchas.
Teresinha casara com tío Luis, que era o patrón do vapor que facía a ruta da Ilha a Vilagarcía. Lembro de tío Luis que tinha a azotea da casa chea gaiolas com paxaros, e que bebía o vinho mesturado com auga. Ás vezes, dábame umha peseta.
Primeiro morreulhe tío Luis. Eu tería ums 7 anos, e tío Luis nom chegaría ós 60. Os paxaros repartíronos, e a mín tocóume un canario capuchino branco, precioso. Despóis morréulhe o filho, que era médico : Um día, durmindo, nom despertóu. Tinha ums trinta, e deixóu mulher e umha filha sem nacer.
E Teresinha nunca perdéu o sorriso. En realidade, nom lembro tela visto triste na vida.
Cando Manola casóu, Teresinha foi vivir com ela a Santiago.
O domingo estaba contenta de nos ver. Como um tumor cerebral tenlhe afectada a parte da fala (eu diría que da comunicaçom) expresaba a alegría con risa, umha risa contínua e contagiosa acompanhada de toda umha palabrería inventada, umha caste de arameo, de sílabas juntadas sem sentido, que subraiaba com gestos, como se falase normalmente. Dizía algumha frase longa e paraba, como a pensar. Entón, como se acabara de lembrar de algo, seguía có discurso inconexo. De vez en cando, saía da súa boca algumha palabra reconhecível “Sonhéi”, repetíu varias vezes. “Ochenta... ochenta...” dizía rindo. Eu falábalhe tamén. Nom sei se ela entendía as nosas palavras, pero séi que aínda estaba alí. Sí, estaba alí. Cando calmóu a alegría quedóulhe un gesto sereno e preocupado. Entón, coa mirada perdida no infinito botaba un longo sospiro e dicía “Bueno...”
“Bueno”
Eu tampouco o entendo, Teresinha. Nom entendo porqué a vida golpea á gente boa. Nunca aspirastes a entender nada : só vivías e axudabas a vivir. E agora, tal vez, na lucidez dos 80 anos, das en expresar por fin o téu paso polo mundo coa gramática dos iluminados : polisílabos incomprensíveis.
Nom : eu tampouco o entendo.
No piso de arriba, o teu xenro estaba a componher cancións para a túa neta. “Escucha esta”, dicía : “Cabalgan las cerezas”
Nom, eu tampouco o entendo.
A vida de Teresinha merecería ser contada por alguén com más conhecimento dela ca min. Se nom estóu equivocado, os páis morreran na época da guerra, e crióuse na casa dos méus avós dende pequena. Sempre foi coma umha filha mais na familia da avoa Sara, e, para nós, sempre foi a nosa tía. Lembro lonxemente o negocio que tinha : umha tenda de telas e fíos, que pechóu cando eu era moi novo. O feito de ter a tenda abaixo, separada da casa, facía da entrada na casa de Teresinha toda umha liturgia : había que deixar paraguas e abrigo abaixo, subir por umha escaleira de madeira brilhante, pasar un pasilho longo i escuro –tamén de madeira, que se oían todos os pasos- polo que chegabas á cocinha, donde se facía a vida da casa. Tanta madeira casi desaparece um día cando um ladrilho que usaba Teresinha para quecer as camas prendéu nas colchas.
Teresinha casara com tío Luis, que era o patrón do vapor que facía a ruta da Ilha a Vilagarcía. Lembro de tío Luis que tinha a azotea da casa chea gaiolas com paxaros, e que bebía o vinho mesturado com auga. Ás vezes, dábame umha peseta.
Primeiro morreulhe tío Luis. Eu tería ums 7 anos, e tío Luis nom chegaría ós 60. Os paxaros repartíronos, e a mín tocóume un canario capuchino branco, precioso. Despóis morréulhe o filho, que era médico : Um día, durmindo, nom despertóu. Tinha ums trinta, e deixóu mulher e umha filha sem nacer.
E Teresinha nunca perdéu o sorriso. En realidade, nom lembro tela visto triste na vida.
Cando Manola casóu, Teresinha foi vivir com ela a Santiago.
O domingo estaba contenta de nos ver. Como um tumor cerebral tenlhe afectada a parte da fala (eu diría que da comunicaçom) expresaba a alegría con risa, umha risa contínua e contagiosa acompanhada de toda umha palabrería inventada, umha caste de arameo, de sílabas juntadas sem sentido, que subraiaba com gestos, como se falase normalmente. Dizía algumha frase longa e paraba, como a pensar. Entón, como se acabara de lembrar de algo, seguía có discurso inconexo. De vez en cando, saía da súa boca algumha palabra reconhecível “Sonhéi”, repetíu varias vezes. “Ochenta... ochenta...” dizía rindo. Eu falábalhe tamén. Nom sei se ela entendía as nosas palavras, pero séi que aínda estaba alí. Sí, estaba alí. Cando calmóu a alegría quedóulhe un gesto sereno e preocupado. Entón, coa mirada perdida no infinito botaba un longo sospiro e dicía “Bueno...”
“Bueno”
Eu tampouco o entendo, Teresinha. Nom entendo porqué a vida golpea á gente boa. Nunca aspirastes a entender nada : só vivías e axudabas a vivir. E agora, tal vez, na lucidez dos 80 anos, das en expresar por fin o téu paso polo mundo coa gramática dos iluminados : polisílabos incomprensíveis.
Nom : eu tampouco o entendo.
No piso de arriba, o teu xenro estaba a componher cancións para a túa neta. “Escucha esta”, dicía : “Cabalgan las cerezas”
Nom, eu tampouco o entendo.
5 comentarios
sonia -
O congro -
tio pepin -
EU -
sonia -