A ciaccona
Ás vezes dame por analizar o que fago, e tratar así de comprender a ese estranho que, á miudo, son para mín propio.
Dende fai umha semana, nom deixo de escoitar a Ciaccona das partitas de Bach. Ó contrario que a marcha fúnebre de Chopin, que sempre me parecéu umha peza infantil deliciosa, a Ciaccona (que de nome é umha danza), paréceme umha elegía longa e lúcida. Sen a solemnidade de outras pezas orquestales, sem a grandiosidade dum Requiem, a ciaccona, desnuda nas cordas dum só violín, convócame o sentimento, real e legítimo, privado, que sinte um home ante a morte.
Dende que Helga Thoene descobrira os temas corales escondidos na partitura, houbo moitos estudos que afirman que a Ciaccona é o epitafio de Bach para a súa mulher María Bárbara, que morrera pouco antes. Incluso o Hilliard Ensemble se atrevéu a grabar a peza coas coráis interpostas, num ejercicio de dudoso gosto musical que foi éxito de vendas. Qué absurdo me resulta ese intento de descifrar o sentimento, de explicar a música.
Nom sei se é um epitafio, pero sei que nom transmite dor. Ante a morte, nom se sente dor. Conta Montaigne no ensaio sobor da Tristeza (se nom lembro mal), a historia dum home que choróu na morte do seu criado, e na morte dum can moi querido, pero cando morréu un filho seu, nom soltóu umha bágoa. Preguntado do motivo, respodéu é que aquelas penas podían expresarse con bágoas.
É certo. Eu nom choréi o día que morreu Yolanda.
Dende fai umha semana, nom deixo de escoitar a Ciaccona das partitas de Bach. Ó contrario que a marcha fúnebre de Chopin, que sempre me parecéu umha peza infantil deliciosa, a Ciaccona (que de nome é umha danza), paréceme umha elegía longa e lúcida. Sen a solemnidade de outras pezas orquestales, sem a grandiosidade dum Requiem, a ciaccona, desnuda nas cordas dum só violín, convócame o sentimento, real e legítimo, privado, que sinte um home ante a morte.
Dende que Helga Thoene descobrira os temas corales escondidos na partitura, houbo moitos estudos que afirman que a Ciaccona é o epitafio de Bach para a súa mulher María Bárbara, que morrera pouco antes. Incluso o Hilliard Ensemble se atrevéu a grabar a peza coas coráis interpostas, num ejercicio de dudoso gosto musical que foi éxito de vendas. Qué absurdo me resulta ese intento de descifrar o sentimento, de explicar a música.
Nom sei se é um epitafio, pero sei que nom transmite dor. Ante a morte, nom se sente dor. Conta Montaigne no ensaio sobor da Tristeza (se nom lembro mal), a historia dum home que choróu na morte do seu criado, e na morte dum can moi querido, pero cando morréu un filho seu, nom soltóu umha bágoa. Preguntado do motivo, respodéu é que aquelas penas podían expresarse con bágoas.
É certo. Eu nom choréi o día que morreu Yolanda.
0 comentarios