Resacas
O venres sentíame bem diante dumha botelha de Mencía. Demasiado bem.
Despóis vem a resaca.
Marea alta
Claudina
Claudina sae á porta apoiada num caxato de eucalipto. A estatura tan pequena, encorvada, a bata gris gastada, o pano negro na cabeza : a estampa da velha rural. Tem os olhos pequenos alá no fondo dumha ruga da cara, e sorrí -outra ruga- feliz ao me ver. Os beizos metidos para dentro da boca sen dentes nom me chegan á meixela ao me bicar. Na cocinha, que arrecende a lenha de carbalho, ponme ó día da vida da gente da zona. Nom conhezo a moitos, pero é um prazer escoitala, que nom se cansa de contar historias, vidas. Que ao panadeiro de Merza topóuno a mulher com outra "e claro, a mulher marchóulhe, e agora necesita alguén para atender a tenda". Que o seu filho Jose Luis e Pilar están separados, pero séguense a ver, “i eu nom sei, que están e nom están, e así 8 anos”. Que Isabel caeu da égoa -ainda que nom rompéu nada- e vendéuna. Que si Carme a viuda... aquí para um segundo e continúa con um certo tono de indignaçom "Ë que a chaman así : a viuda. Nom sei porqué, porque eu tamén sou viuda e a mín nunca mo chamaron.”. Pensa um pouco e segue “Aquí, nas minas, hai moitas viudas, pero só a Carmen a chaman así : a viuda...". Parece preguntarse se hai que fazer algún mérito especial para merecer o título, pero tem máis historias : O zoquéiro de Merza... "bueno, agora já nom é zoqueiro, ainda que creo que a súa filha sí que fai cousas de coiro". Sí, dígolhe eu, Elena Ferro, que vende nas feiras...
Claudina podería falar durante horas. Gosta de estar acompanhada. Antes Yolanda pasaba alí moitas horas, porque os seus pais soían estar demasiado ocupados para estar com ela. Agora pasa cáseque todo o tempo soa.
Hoje Isabel levaráa ó cimiterio. “Catro anos e isto nom se pasa”, dirá Isabel. Claudina sacará do peto um pano para limpar as bágoas deses olhos tan claros. Despóis voltará á casa e lembrará a Yolanda que facía debuxos na cocinha, Yolanda que falaba dos eucaliptos, Yolanda que jogaba com Katuxa. E nom lembrará -como lembro eu- a Yolanda esmorecer no hospital.
Fai catro anos.
Camelias
Sempre penso Yolanda que um día irei a verte e tí nom estarás. Pasa o tempo o teu recordo é um eco cada día máis lonxano quém sabe se chegará um día en que diante desas flores que sempre te leva a abuela Isabel falaréi palavras baleiras -já só para mín- e nom teréi resposta. Nom quero Yoli que chegue ese día porque o día que o teu recordo nom estea en mín presente como para falarme ese dia tí estarás menos viva i eu estaréi um pouco máis morto. Que a memoria é umha forma de herencia Yolanda iso ensinástesmo tí.
Chovía este sábado Yoli tí tinhas coma sempre o gesto que a alegría dibuxara na túa face o día que te conhecín ese gesto que quería ser um sorriso e nom se atrevía por vergonza de quem nom foi invitada á casa da felicidade. Porque nom tinhas idade para vestir de princesa fazer a primeira comunión eras moi nova pero é que ao melhor nom chegabas Yoli e nom chegabas. Ese sorriso que eu gardo 6 anos despóis envolto sem abrir nesa foto aínda nom puiden.
Levéite rosas Yoli a rapaza dixera que nom había pero ao final sobraron dum ramo de noiva brancas frescas alí ficaron baixo o granizo afogadas derrotadas como mín. E máis dúas camelias da horta a reventar de tan rosa a camelia aguanta a chuvia penséi ou ao milhor nom penséi nada só leveinas para tí.
E marchéi coa cabeza baixa coma sempre impotente e culpável polo caminho topéi a Tamara qué grande está e máis á abuela Isabel que ían á igrexa seica había um funeral. Porque a vida segue pese a todo Yolanda. E a morte, tamén.
Nature vs. Nurture
Que o albarinho vai bem có marisco é umha cousa objetiva. Calquera com paladar pode aprecialo. Pero que um tenedor poida ser máis cómodo para comer que ums palilhos debe de ser cultural.
Que a cor negra combina con todo é objectivo, pero que represente luto é cultural.
Que um compás de 6 por 8 seja axeitado para bailar tamén é objectivo. Que Milladoiro me lembre a Galiza... é cultural?
Eu tería dito que sí hasta o pasado xoves cando ía no coche mirando a chuvia cair nos montes de Verín, escoitando música galega... estaba soando Emilio Cao cando Naoko, com naturalidade japonesa, me sacóu do erro dizindo : This music seems very suitable for this landscape
Que a cor negra combina con todo é objectivo, pero que represente luto é cultural.
Que um compás de 6 por 8 seja axeitado para bailar tamén é objectivo. Que Milladoiro me lembre a Galiza... é cultural?
Eu tería dito que sí hasta o pasado xoves cando ía no coche mirando a chuvia cair nos montes de Verín, escoitando música galega... estaba soando Emilio Cao cando Naoko, com naturalidade japonesa, me sacóu do erro dizindo : This music seems very suitable for this landscape
Como a brisa do mar
Sabes[me] [a] pouco. Sí.
35
[...] e um pensa que a vida do castelo é 1/4 de gloria e 3/4 de ruinas. E despóis o olvido.
Emigrantes
E volto para Madrid asumindo a minha condiçom de emigrante de segunda.
Sectas
Vivimos rodeados de aliens : individuos de aparença normal, pero que en realidade son vainas, cáscaras, onde viven pequenos parásitos insertados por sectas de todo tipo.
Lembro coma se fose hoxe o día que a hermana Johnson e a hermana Caicedo se presentaron na porta da minha casa de Pontevedra. Elder Johnson era umha nórdica alta e espigada, loira, e de pelo longo. Elder Caicedo era baixinha, regordeta, e cum pelo negro que lhe chegaba escasamente ós hombreiros. Ambas vestían impecable traxe de chaqueta escuro com camisa branca : o uniforme mormón. Entre ambas, informáronme da message deixada por José Smith ás igrexias de América, deixáronme umha fermosa ediçóm do Libro del mormón para que reflexioara, e despóis marcharon. Eu fiquéi pensando nos dous anos que os mormóns están obrigados a perder neste tipo de misións.
Algún tempo despóis apareceron pola porta dúas testemunhas de Jehová. O aspecto cáseque monxil das dúas senhoras amosava que o aparato de marketing de Marín nom podía compararse có de Utah, pero traían tamén a súa message : o pouco tempo que me quedava para salvar a minha ánima. Eu informéilhes da minha mutilaçom : perdera a fe, nom cría em Deus. Elas simularom sorpresa e um pequeno escándalo, buscaron mentalmente a resposta apropiada no manual e umha dixo : "Pero hombre, ¿no ves que hasta los científicos dicen que este mundo lo tiene que haber creado una mente superior? Por ejemplo : el mecanismo del ojo humano, es de una precisión inigualable". Eu suspiréi interiormente, miréi con incredulidade á parelha, sinaléi os meus anteolhos e dixen : "e Deus tinha algún problema comigo?".
Onte, paseando cerca do congreso, acercóuse um elegante membro da Igrexa da Cienciología a entregarme um deses panfletos inspirados na Dianética de Hubbard, que, ilustrado coa foto de Einstein, rezaba : "Sólo utilizamos el 10% de nuestro cerebro". Nom puiden resistirme. Miréi ó tipo ós olhos e díxenlhe : "Alguns, nom chegan ó 5%"
Lembro coma se fose hoxe o día que a hermana Johnson e a hermana Caicedo se presentaron na porta da minha casa de Pontevedra. Elder Johnson era umha nórdica alta e espigada, loira, e de pelo longo. Elder Caicedo era baixinha, regordeta, e cum pelo negro que lhe chegaba escasamente ós hombreiros. Ambas vestían impecable traxe de chaqueta escuro com camisa branca : o uniforme mormón. Entre ambas, informáronme da message deixada por José Smith ás igrexias de América, deixáronme umha fermosa ediçóm do Libro del mormón para que reflexioara, e despóis marcharon. Eu fiquéi pensando nos dous anos que os mormóns están obrigados a perder neste tipo de misións.
Algún tempo despóis apareceron pola porta dúas testemunhas de Jehová. O aspecto cáseque monxil das dúas senhoras amosava que o aparato de marketing de Marín nom podía compararse có de Utah, pero traían tamén a súa message : o pouco tempo que me quedava para salvar a minha ánima. Eu informéilhes da minha mutilaçom : perdera a fe, nom cría em Deus. Elas simularom sorpresa e um pequeno escándalo, buscaron mentalmente a resposta apropiada no manual e umha dixo : "Pero hombre, ¿no ves que hasta los científicos dicen que este mundo lo tiene que haber creado una mente superior? Por ejemplo : el mecanismo del ojo humano, es de una precisión inigualable". Eu suspiréi interiormente, miréi con incredulidade á parelha, sinaléi os meus anteolhos e dixen : "e Deus tinha algún problema comigo?".
Onte, paseando cerca do congreso, acercóuse um elegante membro da Igrexa da Cienciología a entregarme um deses panfletos inspirados na Dianética de Hubbard, que, ilustrado coa foto de Einstein, rezaba : "Sólo utilizamos el 10% de nuestro cerebro". Nom puiden resistirme. Miréi ó tipo ós olhos e díxenlhe : "Alguns, nom chegan ó 5%"
Martes que é domingo
Escoitando as cintas con coplas e boleros que Jose grabóu para mín en caixas que sempre tinhan un corazón pegado, a volta a Madrid tem olor a recapitulaçom. Curiosa forma de memoria o eco longínquo de cancións apenas escoitadas. Um reconhece os sentimentos que un día forom propios e nom acaban de ser alheos, como a image, un día propia, numha fotografía velha.
Dizer que somos memoria é nom dizer nada.
Dizer que somos memoria é nom dizer nada.
laribintos
Pola noite, as rúas de Compostela som um labirinto que levam ó pavilhom Briony, onde Asterion, Ariadna e Teseo se confunden num só ser.
Casualidades
"No hay casualidades", escribira certo día un febril Fernando Vidal Olmos no cabeceiro da súa cama. "No hay casualidades". Lola, minha Lolinha, cántas vezes mo dixestes?, i eu sigo cego, sí cego, ou deslumbrado, sen ser quém de ver coa mirada.
"Yo reconozco a tientas mi morada", agora Valente, dicía na súas Lecciones de tinieblas (Bet). Umha morada da que sí, tentamos traçar mapas, pero nom abarcamos.
A tentas, sí, a tentas, porque hai momentos em que o tacto é um senso máis fiavel (menos enganoso) que a vista. Eis o medo de Vidal Olmos ós cegos, por nom estarem ligados ós símbolos aristocráticos da realidade (enténdase aristocrácia, como o dominio das aristas, nítidas e cortantes, dumha realidade demasiado física).
Pero esa, a de gatear a cegas, é a sensaçom que sentía, no Pavilhom Briony, já no momento de rachar os papéis para ver qué parelho pensáramos, pero, sobor de todo, quando a estranha question que nom cheguéi a formular, foi sendo respondida longamente. Asombro e medo, sí, asombro.
E volto a Madrid sabendo algo máis de tí, de mín, e com umha ediçom fac-símile da que umha post-adolescente devéu ler, um 28 de xuño, perguntándome, sí, perguntando.
"Yo reconozco a tientas mi morada", agora Valente, dicía na súas Lecciones de tinieblas (Bet). Umha morada da que sí, tentamos traçar mapas, pero nom abarcamos.
A tentas, sí, a tentas, porque hai momentos em que o tacto é um senso máis fiavel (menos enganoso) que a vista. Eis o medo de Vidal Olmos ós cegos, por nom estarem ligados ós símbolos aristocráticos da realidade (enténdase aristocrácia, como o dominio das aristas, nítidas e cortantes, dumha realidade demasiado física).
Pero esa, a de gatear a cegas, é a sensaçom que sentía, no Pavilhom Briony, já no momento de rachar os papéis para ver qué parelho pensáramos, pero, sobor de todo, quando a estranha question que nom cheguéi a formular, foi sendo respondida longamente. Asombro e medo, sí, asombro.
E volto a Madrid sabendo algo máis de tí, de mín, e com umha ediçom fac-símile da que umha post-adolescente devéu ler, um 28 de xuño, perguntándome, sí, perguntando.