Tine-Tud
Na panadería do barrio, atopo á Sagra e máis á súa neta, que están a saudar á chuvia. A meninha, que leva um impermeável bermelho, e nunca jogóu a pisar pozas, está entusiasmada. Gosta da chuvia, e rí sem parar. A panadeira míraa pensando que está tola (porque, para a gente seria que nom entende o motivo do riso, o reidor sempre semelha tolo). Pero a meninha nom está tola : só está contenta porque chove. Quere umha milfolhas de nata (que así celebran a chuvia na familia da Sagra). No mostrador da panadería só queda umha, i eu, que vou primeiro, pídolhe á panadeira a milfolhas para a nena. A panadeira, que nom entende nada (debe estar tola), pensa que é para mín e pergúntame Le pongo la milhojas?. A meninha asústase pensando que vai quedar sem pastel, i eu contestolhe á panadeira : No : a mí me la cobra. Se la pone a la niña. A nena volta rir, i eu río com ela.
Caminho da casa, avoa e neta vam pisando todas as pozas da rúa i eu, que já vou empapado, fago o mesmo. Sabes? dilhe Sagra á neta este chico es de Galicia... y allí sí que llueve. A nena mirame cum interrogante na mirada, i entón eu cóntolhe que en Galiza chove moito, sí, porque temos ums ventos amigos, que nos conhecen, saben de nós, e que falan de nós na terra dos ventos, a chuvia e o sol. A nena mira para mín, e despóis para a avoa, com incredulidade. Que sí dígolhe- Eu, persoalmente, conhezo a um de estes ventos : um pequeninho que se chama Modh. Modh e máis eu temos falado moito na pedra do lagarto, na Ilha, por onde soe andar. Incluso, numha destas conversas, contóume cómo fai para traer a chuvia cando leva moito sem chover. E cómo fai? pergunta a nena.
Hai ventos que sempre andan de un lado para outro, coma os alisios ou os monzóns, e levan a choiva cando lhes peta e onde lhes peta. Pero outros, coma as brisas mareiras, o Mestral, ou Modh, gostan de estar sempre polo mesmo sitio, e acaban conhecendo á gente do lugar. Son éstes os ventos que entran nas casas, andan entre a gente, escoitan o que se di, e ata falan cós homes (alomenos cós que tenhen a pacencia de falar com eles, que cada día som menos). E saben cándo é que fai falha auga para que nom se perdan as colheitas, ou sequen os pozos, ou, simplemente, para que a nosa terra estea verde e fermosa. Pero o máis importante de todo : estes ventos saben onde conquerir sementes de nuve
Aquí fago umha pausa dramática para observar á nena, que me mira alucinada.
Qualquer vento sabe transportar umha nuve que topa polo mar... eso nom tem mérito, pero nom qualquera sabe onde topar boas sementes de nuve. E Modh conhece á melhor fazedoira de nuves de Tine-Tud, a terra dos ventos, a chuvia, e o sol.
Por iso temos tan boa chuvia en Galiza. Cando quere traer chuvia, Modh -coma outros- viaxa longe, cara ó sur, ata Tine-Tud. Alí vai a ver a Eram, umha meninha que tem os olhos azúis coma o ceo e o pelo negro negro coma a brea. Cando Modh chega, Eram está sentada a mirar o mar, falando cós peixes ou jogando coas medusas. Modh comeza entón a dar voltas arredor dela, movéndolhe o cabelo, e, entre volta e volta, cóntalhe que a gente está a esperar a chuvia, que os campos están a secar, que os ríos están sem auga, que os árbores están tristes. Entón Eram entristece, baixa os olhos, e comeza a fazer pucheiros, coma a meninha pequena que é. Cando levanta a vista de novo tem a cara coberta de bágoas : cada umha, é umha semente de nuve. Modh entón límpalhe a cara coa man, com moito coidado, recolhendo as preciosas gotinhas, e, cum soave beijo de gratitude, despídese de Eram que está de novo a mirar para o mar. E bule-bule-bule, Modh volta á nosa terra coa preciosa semente madurando nel. Polo caminho aproveita ás vezes a empuxar ós barcos dos marinheiros que voltan para a casa. Mentras, as sementes van madurando, branqueando, convertíndose nums algodoncinhos soaves. Modh coida delas para que medren, e se convirtan en nuves gordas e negras, que dean chaparróns, tormentas, ou orvalho, según o que precise.
Cando vai entrando polas rías, Modh rí (o seu riso é um vento fresco). Pouco despóis sacódese coma dum calafrío e deixa caer a súa particular colheita de auga madura...
Cando remato a historia estamos a chegar a casa. A meninha entra no portal pensativa. Mentras subimos no ascensor tírame da man e dime : Entonces si yo lloro mucho podré conseguir que llueva muchas veces?. Eu miro para ela, já dende fora do ascensor, e dígolhe : No. Lo que tú tienes que hacer es reír mucho : para que después de la lluvia salga un gran y reluciente arco iris
Mentras se pecha a porta do ascensor, o arco da velha está a sair da boca da nena.
Caminho da casa, avoa e neta vam pisando todas as pozas da rúa i eu, que já vou empapado, fago o mesmo. Sabes? dilhe Sagra á neta este chico es de Galicia... y allí sí que llueve. A nena mirame cum interrogante na mirada, i entón eu cóntolhe que en Galiza chove moito, sí, porque temos ums ventos amigos, que nos conhecen, saben de nós, e que falan de nós na terra dos ventos, a chuvia e o sol. A nena mira para mín, e despóis para a avoa, com incredulidade. Que sí dígolhe- Eu, persoalmente, conhezo a um de estes ventos : um pequeninho que se chama Modh. Modh e máis eu temos falado moito na pedra do lagarto, na Ilha, por onde soe andar. Incluso, numha destas conversas, contóume cómo fai para traer a chuvia cando leva moito sem chover. E cómo fai? pergunta a nena.
Hai ventos que sempre andan de un lado para outro, coma os alisios ou os monzóns, e levan a choiva cando lhes peta e onde lhes peta. Pero outros, coma as brisas mareiras, o Mestral, ou Modh, gostan de estar sempre polo mesmo sitio, e acaban conhecendo á gente do lugar. Son éstes os ventos que entran nas casas, andan entre a gente, escoitan o que se di, e ata falan cós homes (alomenos cós que tenhen a pacencia de falar com eles, que cada día som menos). E saben cándo é que fai falha auga para que nom se perdan as colheitas, ou sequen os pozos, ou, simplemente, para que a nosa terra estea verde e fermosa. Pero o máis importante de todo : estes ventos saben onde conquerir sementes de nuve
Aquí fago umha pausa dramática para observar á nena, que me mira alucinada.
Qualquer vento sabe transportar umha nuve que topa polo mar... eso nom tem mérito, pero nom qualquera sabe onde topar boas sementes de nuve. E Modh conhece á melhor fazedoira de nuves de Tine-Tud, a terra dos ventos, a chuvia, e o sol.
Por iso temos tan boa chuvia en Galiza. Cando quere traer chuvia, Modh -coma outros- viaxa longe, cara ó sur, ata Tine-Tud. Alí vai a ver a Eram, umha meninha que tem os olhos azúis coma o ceo e o pelo negro negro coma a brea. Cando Modh chega, Eram está sentada a mirar o mar, falando cós peixes ou jogando coas medusas. Modh comeza entón a dar voltas arredor dela, movéndolhe o cabelo, e, entre volta e volta, cóntalhe que a gente está a esperar a chuvia, que os campos están a secar, que os ríos están sem auga, que os árbores están tristes. Entón Eram entristece, baixa os olhos, e comeza a fazer pucheiros, coma a meninha pequena que é. Cando levanta a vista de novo tem a cara coberta de bágoas : cada umha, é umha semente de nuve. Modh entón límpalhe a cara coa man, com moito coidado, recolhendo as preciosas gotinhas, e, cum soave beijo de gratitude, despídese de Eram que está de novo a mirar para o mar. E bule-bule-bule, Modh volta á nosa terra coa preciosa semente madurando nel. Polo caminho aproveita ás vezes a empuxar ós barcos dos marinheiros que voltan para a casa. Mentras, as sementes van madurando, branqueando, convertíndose nums algodoncinhos soaves. Modh coida delas para que medren, e se convirtan en nuves gordas e negras, que dean chaparróns, tormentas, ou orvalho, según o que precise.
Cando vai entrando polas rías, Modh rí (o seu riso é um vento fresco). Pouco despóis sacódese coma dum calafrío e deixa caer a súa particular colheita de auga madura...
Cando remato a historia estamos a chegar a casa. A meninha entra no portal pensativa. Mentras subimos no ascensor tírame da man e dime : Entonces si yo lloro mucho podré conseguir que llueva muchas veces?. Eu miro para ela, já dende fora do ascensor, e dígolhe : No. Lo que tú tienes que hacer es reír mucho : para que después de la lluvia salga un gran y reluciente arco iris
Mentras se pecha a porta do ascensor, o arco da velha está a sair da boca da nena.
1 comentario
Leucipo -