Origes (I)

Contan as lendas que Poseidón, todopoderoso deus do mar, para calmar os ardores que nom desaparecían cos banhos na mar xeada, adoitava marchar ós baixos fondos a desfogar a súa líbido coas fermosas sereas. Gostava Poseidón especialmente destas criaturas porque, ademáis de seren suaves e doces, debido a súa particular morfología, nom podían quedar prenhadas del. I é que já ficara Poseidón escarmentado da súa progenie despóis de engendrar, entre outros monstros, ó cíclope Polifemo coa ninfa Toosa e á terrible Caribdis, que lhe saíra coa deusa Gea. Por iso gostava de baixar onda Telxíope, Leucosia e companhía e gozar com elas sem temor. O caso é que um día, ó final dumha cópula especialmente pracenteira coa serea Agláope, Poseidón descobréu horrorizado, no interior dos séus calzóns, a Nemea, a rainha das anémonas, que nesa época flotavan livremente polo mar. Alarmado ante a posibilidade da concepción dum novo monstro, Poseidón agarróu a Nemea e levouna ó máis profundo do océano, ao medio dum labirinto de coral que tinha construido perto da Ilha de Creta. E para se asegurar de que Nemea nom podía escapar de alí, pegóuna a umha pedra ponhéndolhe um pé que já para sempre ficaría na anatomía das anémonas.
Ó pouco tempo, no medio de aquel labirinto infernal, Nemea paríu a súa progenie proscrita : centos de pequenos bechos gelatinosos e informes, retortos e deformes, cada um cum corpo máis estranho. Pequenos seres que, empujados polas forzas que só dan as ganas de viver, comezaron a percorrer as galerías do labirinto de coral tentando escapar da cárcere na que naceran. E pouco a pouco, um a um, os filhos de Nemea e Poseidón foron morrendo no medio dos pasilhos sen final. Só tres, especialmente dotados pola forma dos séus corpos para nadar nos intrincados pasadizos do labirinto, conseguiron sair vivos : Lamprea, que inmediatamente foi a se esconder nos limos escuros da foz dum río. Morea, que foi camuflar o seu corpo serpentiforme nos mortáis penedos de Caribdis i Escila. E o negro Congro.